كاربرد دارپليمرها به ‌عنوان نگهدارنده حامل دارو

در سال هاي اخير، دارپليمرها به عنوان دسته جديدي از مواد پليمري به دليل خواص منحصر به فرد خود مخصوصا به عنوان سامانه هاي دارورساني توجه زيادي را جلب كرده اند. در اين فرايند، دارپليمرها مي توانند به طور مستقيم به قسمت آسيب ديده درون بدن بيمار دارورساني كنند. دارپليمرها را مي توان به عنوان ساختارهاي درشت مولكول با مزاياي متعدد تعريف كرد كه با توجه به ماهيت شيميايي دارويي كه بايد منتقل شود، ممكن است دچار تغييراتي شوند. دليل توجه بسيار به دارپليمرها در دارورساني، دارابودن خواصي چون اندازه يكنواخت، حل پذيري در آب، عملكرد سطحي اصلاح پذير، درجه شاخه دارشدن زياد، چندظرفيتي بودن، وزن مولكولي مشخص و حفره هاي داخلي دردسترس است. افزون بر اين، سطح زياد كنترل معماري شاخه اي، آن ها را به عنوان حامل هاي ايده آل متمايز مي كند. همچنين، كاربرد دارپليمرها در زيست پزشكي توجه بسياري از دانشمندان را جلب كرده است. زيست پزشكي يكي از حوزه هاي اصلي مطالعه دارپليمرها به دليل ظرفيت آن ها در بهبود حل پذيري، جذب، زيست فراهمي و توزيع هدفمند و ارزشمندي آن ها در تشخيص و درمان محسوب مي شود. در دهه اخير، پژوهش هاي ضدنئوپلاستيك درباره دارپليمرها به طور گسترده توسعه يافته است و چند نوع كمپلكس دارپليمر پلي آميدوآمين (PAMAM) و پلي پروپيلن ايمين (PPI) با داروهاي دوكسوروبيسين، پاكليتاكسل، سيس پلاتين، ملفالان و متوتركسات در مقايسه با مولكول دارو به تنهايي توسعه يافته اند.