تحليلِ گردش مسير داستان‌نويسي در ادبيات مهاجرت؛ (گذر از داستان‌نويسي سياسي‌ و پيدايش داستان‌ِ هويت‌انديش)

از اواخر دهه شصت شمسي مسير داستان نويسي در ادبيات مهاجرت تغيير كرد و از سمت موضوعات و مفاهيم سياسي به سوي تأمل در موضوعات هويت انديشانه گرايش پيدا كرد. نويسندگان ايراني كه نااميد از سياست و بازگشت به سرزمين مادري بودند، به باز تعريف وضعيت حضورشان در سرزمين ديگري پرداختند. آنها در بازانديشي موقعيت تازه در جست و جوي دوبارۀ خود و كشف زندگي جديد در ميان دو ميهن، دو فرهنگ و دو زبان بودند. فكر جدايي از فرهنگ و مناسبات زادبوم و حس غُربت در زندگي رواني شان وارد شد و در مقام ،شناخت پذيرش يا رد دنياي جديد و جست وجوي گذشته قرار گرفتند. براي همين در داستان نويسي مهاجرت بسامد عناصر سياسي كم شد و سياست كم كم به حاشيه و پس زمينه رفت و بسياري از نويسندگان سياسي نويس نوشتن در موضوعات ديگر را نيز تجربه كردند و داستانهايشان آشكارا وجهي اجتماعي يافت و در آنها به جاي سياست نشانه هايي از اندوه گذشته و نوستالژي وطن نمايان شد. در متن ادبي هم دگرديسي هـايي پديد آمد. ساخت ،ادبي ،زبان ،فرم تصاوير و ايماژهاي جديد به ويژه در عميق ترين لايه هاي متن، تأثيري شگرف بر جاي گذاشت ،بنابراين از اواخر دهه شصت، از دل جريان داستان نويسي ،سياسي جريان تازه اي به وجود آمد كه مضمونش مسائلي مثل تمناي گذشته و هويت انديشي است. اين مقاله مبناي الگويي جريان شناسانه زمينه ،پيدايش، كانونهاي پشتيبان روش هاي قاعده مند شدن و تثبيت جريان و نحوة استمرار و گسترش آن را در نمونه هاي مشخص بيان مي كند