پديدارشناسي مكان و تخيل در داستان‌هاي زندان رضا براهني بر اساس دو رويكرد «شولتز» و «باشلار»

پديدارشناسي مكان شاخه‌اي از پديدارشناسي است كه دربارۀ مكان به‌عنوان يك پديدار توجه مي‌كند. مكان‌ها در پديدارشناسي، شخصيت و روح دارند كه توسط عناصر معماري و اشيائي كه در مكان قرار مي‌گيرند، خود را به انسان‌ها نشان مي‌دهند. شناخت شخصيت و روح مكان سبب ايجاد حس مكان مي‌شود. بر اساس ويژگي‌هاي فردي، حس مكان در انسان‌ها متفاوت است. پديدارشناسي تخيل به مكان‌ها از نظر رابطۀ آن‌ها با تخيل توجه مي‌كند. در تحليل پديدارشناسي مكان و تخيل داستان زندان، به مكان زندان توجه مي‌شود تا با توجه به حس مكان، نحوۀ تعامل شخصيت داستان با زندان مشخص شود. در اين پژوهش تلاش شده است تا مكان زندان در آثار داستاني رضا براهني بررسي شود. رضا براهني در داستان‌هاي «آواز كشتگان»، «رازهاي سرزمين من»، «بعد از عروسي چه گذشت؟» و «چاه به چاه» به مكان زندان پرداخته است. در اين داستان‌ها مكان زندان، سلول‌هاي انفرادي است. عناصري مانند «چشم‌بند» و «صدا» در اين داستان‌ها حضور پررنگ دارند. زندان در داستان‌هاي براهني به كمك ايجاد هويت و ديگري‌سازي آمده است. شخصيت‌هاي داستان‌ها براي فرار از درد ناشي از شكنجه‌گاه به مدد ادبيات و گاه از طريق خاطره، تخيل را فرامي‌خوانند و لحظات مشقت‌بار شكنجه را قابل تحمل مي‌كنند. اين تحليل با استفاده از روش كتابخانه اي و با شيوه تحليلي توصيفي در پي اثبات نظرات خود است.