سيماي زن در رمان پس از انقلاب

هويت، مفهومي جامعه‌شناختي و پرسش محوري انسان مدرن درباره خود و ديگران است و هويت جنسيتي به طور خاص حاصل بازانديشي زنان براي گذار از برداشت‌هاي محدوديت‌ساز سنتي و كوششي براي ورود به عرصه‌هاي عمومي است. كوشندگان حقوق زنان در اشكال گوناگوني با هدف اثبات تفاوت، ايجاد برابري و كسب برتري با اين مسئله مواجه شده‌اند. اين روند در ايران فراز و فرودهايي داشته و يكي از زمينه‌ها‌ي تبلور آن رمان است كه از طريق تتبع در نقش‌‌ شخصيت‌هاي داستاني قابل ارزيابي است. هدف اين پژوهش كه با روش كيفي مبتني ‌بر توصيف و تحليل به انجام رسيده، تحليل محتواي رمان‌هاي پرفروش بعد از انقلاب در چارچوب برداشت‌هاي سنتي و مدرن و مفاهيم مرتبط است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه تفاوت معنا‌داري بين جنسيت نويسندگان و شخصيت‌هاي داستاني در طرح مسائل زنان وجود ندارد اما اتخاذ موضعي جديد در آثار زنان نمود بيشتري دارد. تفاوت آنجاست كه نويسندگان مرد در چارچوب رويكردهاي مدرن حقوق زنان مي انديشند ولي زنان كوشيده‌اند خوانشي بومي از حقوق خود متناسب با بستر تاريخي طرح كنند اما اين شيوه تفسير از سنت، به توليد محتواي مدرني منجر نشده است.