تحليل محتوايي و استنادي نشريه علمي ادبيات پارسي معاصر

هدف: هدف از اين پژوهش تحليل محتوايي و استنادي نشريه علمي ادبيات پارسي معاصر در دوره ده ساله انتشار آن است.روش شناسي: اين پژوهش از نوع كاربردي است و از نظر نوع روش شناسي، به روش تحليل محتوايي و استنادي و با فنون علم‌‌سنجي انجام شده است. جامعه آماري مورد بررسي شامل 265 مقاله چاپ شده از سال تاسيس 1390 تا1400مجله ادبيات پارسي معاصر بود.يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد، سه مجله سبك شناسي نظم و نثر فارسي (بهار ادب)، فرهنگ و ادبيات عامه، پژوهشنامه ادبيات داستاني بيشترين سهم استناد به مجله ادبيات پارسي معاصر را داشته‌اند. همچنين شبكه ارجاعات مجله نشان داد به ترتيب مقالات مجله نقد ادبي، پژوهش‌هاي ترجمه در زبان و ادبيات عربي، پژوهش‌هاي ادبي و مطالعات ادبيات تطبيقي، جستارهاي زباني، زبان پژوهي و متن پژوهي ادبي بيشترين ميزان ارجاع را از سوي مجله ادبيات پارسي معاصر دريافت كردند. رادفر، پارساپور، عاملي رضايي، امن خاني، يعقوبي جنبه سرايي و قاسمي پور با چاپ 5 مقاله در مجله بيشترين سهم را در توليدات علمي آن داشتند. شاخص بيشترين استناد به مقاله پورنامداريان، رادفر و شاكري (1391) تعلق گرفت. نويسندگان پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي با 33 مقاله بيشترين سهم چاپ مقاله در مجله را داشتند.نتيجه‌گيري: در مجموع مي‌توان رشد كيفيت مقالات نشريه ادبيات پارسي معاصر را از لحاظ ميزان ارجاعات در طول زمان تشخيص داد. نتايج نشان از نقش موثر مجله در ارتقاء رويت پذيري نويسندگان پژوهشگاه داشت. نيمه عمر بالاي استنادات، همكاري‌هاي علمي بين اساتيد مختلف از دانشگاه‌ها و موسسات فراوان در سطح كشور و تعداد بالاي استناد به مقالات نشريه از نتايج قابل تامل و مهم اين پژوهش است.