شرايط حاكم بر بهره‌مندي از مزاياي ازكارافتادگي مشمولان قانون تامين اجتماعي با نگاهي به رويه قضايي ديوان عدالت اداري

استفاده از مزاياي كارافتادگي يكي از حمايت‌هاي مقرر در قانون تامين اجتماعي است كه در مواد مختلفي از جمله بندهاي 7، 8، 13، 14، 17 ماده 2، ماده 3، مواد 60، 61 و 66 و نيز مواد 70 تا 75 قانون تامين اجتماعي مصوب 1354به آن اختصاص يافته‌است. هدف از برقراري مستمري ازكارافتادگي حمايت از اشخاصي است كه به دليل حوادث مختلف يا بيماري‌ها بخشي از توان كاري يا همه آن را از دست مي‌دهند و با توجه به نوع آسيب، موضوع حمايت مي‌تواند در قالب ازكارافتادگي كلي، ازكارافتادگي جزيي و غرامت مقطوع نقص عضو مطرح گردد. علاوه بر مواد قانوني بيان شده، سازمان تامين اجتماعي به عنوان متولي برقراري حمايت‌هاي مربوط به ازكارافتادگي، اقدام به صدور بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌هاي متعددي نموده است كه آخرين آن بخشنامه تجميع و تلخيص بخشنامه‌ها و دستورات اداري مستمري ازكارافتادگي است كه مقررات جامعي را در خصوص نحوه برقراري مستمري ارائه مي‌دهد. از سوي ديگر، بخش مهمي از دعاوي مطرح در ديوان عدالت اداري به موضوع «الزام به برقراري مستمري ازكارافتادگي» و «اعتراض به آراي صادره از كميسيون‌هاي پزشكي» اختصاص يافته و هيئت عمومي ديوان عدالت اداري نيز در برخي آراي وحدت رويه خود به موضوع ازكارافتادگي پرداخته و به ويژه در خصوص كميسيون‌هاي پزشكي آرايي چند صادر نموده‌است. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد، شعب ديوان عدالت صلاحيت اظهار نظر در مورد تاريخ ابتلاء به بيماري را كه موثر در امر مستمري اثر داشته باشد، صلاحيت اظهار نظر دارند.