بهينه‌ سازي مناظر شهري با تأكيد بر تاب ‌آوري در برابر سيل

منظر بطور عام و منظرشهري بطور خاص، در برابر خطرات فزاينده‌ي طبيعي، انساني و انسان‌ساخت رو به اضمحلال مي‌رود. اين جريان در كشور ايران، در مقايسه با بسياري از سرزمين‌هاي ديگر از حالت شكننده‌تري برخوردار است. زيرا، از يك طرف توسعه مصنوع انواع ارزش‌هاي منظرين را تحت هجوم قرار داده است و از طرف ديگر رخدادهايي چون سيل بر تخريب آن تشديد مي‌كند. منظر بُعدي از ابعاد مكان محسوب مي‌شود كه با مفاهيمي چون اينجا و آنجا و پي‌گاه‌هاي صحنه‌اي حوزه‌هاي طبيعي و مصنوع در قالب‌هائي چون چشم‌انداز زمين و چشم‌ انداز شهر تبيين مي‌شود. شناخت ويژگي‌هاي آن با كيفيت‌هائي چون غناي حسي، تنوع، جذابيت و دعوت‌كنندگي مفهوم پيدا مي‌كند. اين پژوهش بر آن است كه ضمن شناخت و معرفي تاب‌آوري منظر شهري در مقابل سيل نسبت به تقويت و بهينه‌سازي آن بكوشد. با يك انگاشت عملگرايانه و رويكرد عمدتاً كمي تاب‌آوري در منظر شهري پُل‌دختر با هدف كاربردي بررسي شد. براي داده‌پردازي از نقشه‌هاي مختلف مكان‌مبناء و براي تحليل از نرم‌افزارهاي هوشمند، بويژه City Engine استفاده شد. يافته‌اندوزي‌ها نشان مي‌دهد كه با استناد به نقشه‌هاي پايه هوشمند از يكطرف جريان‌هاي متداول و عادي توسعه غناي حسي، جذابيت و كارائي مناظر پايه را در مسير سازندگي بهتر بكار گرفت و از طرف ديگر در شرايط بحراني از بسترهاي منظر، حريم رودخانه‌ها و دامنه ارتفاعات و محورهاي شهري و ميراث مصنوع و طبيعي تاريخي حفاظت نمود.