توسعه شاخص ‌هاي طراحي مبلمان شهري ملهم از طبيعت؛ نمونه موردي: نيمكت‌هاي خياباني

بشريت در دوران حيات خود ارتباط تنگاتنگي با طبيعت داشته است اما طي دهه‌هاي اخير، به واسطه گسترش شهرنشيني تعامل انسان با طبيعت بسيار محدود شده است. پيامد چنين گسستي، از دست رفتن قدرداني و حمايت مردم از طبيعت است. در اين پژوهش، اين گسست از منظر دو تئوري مهم انقراض تجربه و بايوفيليا مورد بررسي قرار گرفته و معيارهاي طراحي بايوفيليك براي كاهش اين گسست تعاملي ميان انسان و طبيعت مورد بررسي واقع شده است. هدف اين پژوهش بررسي شاخص‌هاي طراحي مبلمان شهري مبتني بر الهام از طبيعت در طراحي بايوفيليك، موثر بر كاهش گسست تعامل شهروندان با طبيعت مي‌باشد. متدولوژي اين پژوهش توصيفي ( علي- مقايسه‌اي) و از نوع كيفي است. روش جمع‌آوري اطلاعات، روش كتابخانه‌اي براي بررسي پژوهش‌هاي پيشين با هدف ادراك مولفه‌هاي موثر بر نوع طراحي، بوده است. پس از مطالعه و دسته‌بندي عناصر طراحي دخيل در رويكرد الهام از طبيعت، شاخص‌هاي طراحي اين رويكرد استخراج گرديد. براي درك ميزان اثر بخشي حضور اين عناصر، دو نيمكت خياباني كه يكي با حضور اين عناصر و ديگري بدون آن‌ها طراحي شده‌اند در پرسشنامه تصويري مورد سوال واقع شد. دويست و بيست پرسشنامه در جامعه نمونه كه منطقه شش تهران بوده است، توزيع شد. نتايج نشان مي‌دهد حضور عناصر الهام از طبيعت شامل فرم، هندسه، مواد و بافت و رنگ طبيعي، مكانيزم و برانگيختن طبيعت، در طراحي المان‌هاي شهري تداعي‌گر تعامل با طبيعت بوده و حس حضور در طبيعت را در شهروندان ايجاد مي‌كند. اين مهم به نوبه خود تعامل غيرمستقيم با طبيعت و كاهش انقراض تجربه را به دنبال دارد. گسترش جهت‌گيري مثبت نگرشي، رفتاري و عاطفي پيامد ارزشمند كاهش انقراض تجربه است.