ارزيابي كاربرد ميكوريزا و عصاره جلبك دريايي بر برخي ويژگي‌هاي مورفولوژيكي، فيزيولوژيكي و عناصر غذايي نشاء بادنجان (Solanum melongena L.)

توليد و عملكرد محصولات گلخانه‌اي از جمله بادنجان (Solanum melonena L)  به توليد نشاء باكيفيت بالا بستگي دارد و افزايش كيفيت نشاء در راستاي كاهش هزينه‌‌هاي توليد از اهداف اصلي صنعت توليد نشاء مي‌باشد. در اين راستا، به‌منظور مطالعه اثر محلول‌پاشي عصاره جلبك دريايي و قارچ ميكوريزا بر عملكرد و خصوصيات مورفو‌فيزيولوژيكي نشاء بادنجان، آزمايشي به‌صورت فاكتوريل بر پايه طرح كاملاً تصادفي با چهار تكرار در سال 1401 تحت شرايط گلخانه‌اي انجام گرفت. فاكتورهاي مورد بررسي شامل كاربرد ميكوريزا (Glomus mosseae) در دو سطح 0 (شاهد) و 5 گرم در كيلوگرم خاك، و محلول‌پاشي عصاره جلبك دريايي (Ascophyllum Nodosum) با غلظت‌هاي 0 (شاهد)، 1، 2 و 4 گرم در ليتر بودند. نتايج نشان داد ويژگي‌هاي مورفولوژيكي، فيزيولوژيكي و بيوشيميايي بادنجان تحت تأثير محلول‌پاشي عصاره جلبك دريايي و قارچ ميكوريزا قرار گرفت. كاربرد تيمار عصاره جلبك دريايي (4 گرم در ليتر) با تلقيح AMF به‌ترتيب افزايش 69، 42، 59 و 109 درصدي ارتفاع نشاء، قطر ساقه، طول و عرض برگ را موجب گرديد. تيمار 4 گرم در ليتر عصاره جلبك دريايي با كاربرد همزمان ميكوريزا باعث افزايش 208 درصدي محتواي آهن و 93 درصدي محتواي روي برگ نسبت به تيمار شاهد گرديد. براساس نتايج اين پژوهش به‌نظر مي‌رسد كاربرد محلول‌پاشي عصاره جلبك دريايي با غلظت 4 گرم در ليتر توام با قارچ ميكوريزا مي‌تواند سبب افزايش كيفيت و پارامترهاي بيوشيميايي و مورفولوژيكي نشاء بادنجان باشد.