تأملي بر مسئله شكاف بين دانسته‌هاي معماري و كاربرد آنها توسط دانشجو (با اتكا به مباني شناخت تن‌يافته)

از مسائل گريبان‌گير آموزش معماري شكاف بين دانسته‌ها و كاربرد آنها در طراحي است. تاكنون راهكارهاي مفيدي مبني بر تغيير روش آموزش معماري ارائه شده، اما همچنان دانشجويان درگير آن هستند. با بررسي مباني شناختي آموزش معماري معلوم شد اين يك مسئله‌ ذاتي در آموزش است؛ چراكه مباني آن، بالذات دانستن از عمل‌كردن را جدا دانسته و به دوگانه‌انگاري ذهن از بدن در امر شناخت قائل است. پس ارائه راه‌حل براي آن، به تغيير در روش‌شناسي با تأمل بر مباني شناختي آن نياز دارد. در پژوهش حاضر سعي شده متكي بر مباني شناختي تن‌يافته كه بر پايه‌ انسجام دانستن و عمل‌كردن ذيل وحدت ذهن-بدن در امر شناخت نهاده شده، با استدلال منطقي به اين مسئله بينديشد و براي آن راه‌حل جديدي ارائه دهد. مباني جديد از طريق مطالعه منابع كتابخانه‌اي جمع‌آوري و مدون شدند و چارچوب نظري پژوهش را شكل دادند. جهت تفهيم اين مباني چند نمونه آزمون تجربي ارائه و تمرين‌هايي در زمينه درك هندسه بنا و مفاهيم سازه‌اي به دانشجويان داده شد. تحليل پاسخ‌ها نشان داد، نخست فهم عميق مفاهيم دانش هندسه و سازه وابسته به شناخت تن‌يافته دانشجو از هندسه و سازه‌ است كه عدم كاربرد دانسته‌ها در عمل ناشي از نبود چنين شناختي است. دوم براي ايجاد آن، ضروري است آموزش معماري متكي بر نقش شناختي و درك بدنمند دانشجو باشد.