شناخت و تحليل موانع نهادي مشاركت شهروندان در فرايند برنامه‌ريزي توسعه شهري تهران

تغيير الگوي واقعي به سمت فرايندهاي مشاركت مؤثر و تثبيت‌شده شهروندان در كلانشهر تهران، به‌منزله‌ پايتخت و نخست‌شهر جمعيتي كشور و بستر مهم‌ترين تصميم‌هاي اداري، اجرايي و سياسي در نظام برنامه‌ريزي ايران، مستلزم توجه به عوامل بازدارنده (موانع) مشاركت مؤثر شهروندان در فرايندهاي برنامه‌ريزي توسعه شهري از منظر نهادهاي رسمي و غير رسمي مؤثر بر آن است. شناسايي موانع نهادي مشاركت شهروندان در برنامه‌ريزي توسعه شهري‌ كه در عمل به معناي طبقه‌بندي طيف وسيع موانع ناشي از ناكارآمدي نهادهاي رسمي و غير رسمي دخيل در فرايند برنامه‌ريزي توسعه شهري و تعيين چگونگي تأثيرپذيري اين فرايند از هر دسته از اين موانع است. پژوهش در قالب طرح تركيبي كمّي-كيفي موازي و هم‌زمان، به آزمون مدل ساختاري روابط متغيرهاي اصلي در چارچوب نظري پژوهش در سطح كلان با روش كمّي مدل‌سازي معادلات ساختاري، و به‌موازات آن، به تدوين مدل نظري مستقلي مبتني بر يافته‌هاي پژوهش كيفي در مقياس مورد مطالعاتي پژوهش (شهر تهران) پرداخته است. در قالب «مدل ساختاري تحليل روابط نهادها، توسعه شهري و مشاركت در سطح كلان»، مسيرهاي بحراني و روابط حاكم بر چگونگي اثرگذاري نهادها، رسمي و غير رسمي، بر فرايند مشاركت‌پذيري شهروندان تهراني در طرح‌هاي توسعه شهري شناسايي شده است و  با تلفيق يافته‌هاي كمّي و كيفي پژوهش، در قالب رويكرد توصيفي-تبييني، «مدل مفهومي يكپارچه ساختار و موانع نهادي برنامه‌‌ريزي توسعه‌ شهري مشاركتي شهر تهران» و در قالب رويكرد تجويزي، «راهكارهاي حذف موانع نهادي مشاركت مردمي در برنامه‌ريزي توسعه شهري تهران» ارائه شده است.