در جست‌و‌جوي نسبتِ «معماري داخلي» و «معماري»

حدود يك سده است كه «معماري داخلي» يا «طراحي داخلي» به‌عنوان تخصصي حرفه‌اي و رشته‌اي دانشگاهي به‌صورت مستقل از معماري موضوعيت يافته است. درحالي كه تا پيش‌از اين، اين تخصص به‌عنوان بخشي از كار «معماري» قلمداد مي‌شد. اما در طيّ چند سدۀ اخير تحولات و تغييراتي به وجود آمد كه بسترساز شكل‌گيري معماري داخلي به‌صورت مستقل از معماري شد. ارتباط تنگاتنگ معماري داخلي و معماري سبب شده است كه چگونگي مرزها و بي‌مرزي‌هاي بين اين دو پرسش‌برانگيز شود. هدف اين پژوهش فهم نسبت ميان اين دو تخصص است. براي نيل به اين هدف، ابتدا تلاش شده است كه شناختي از معماري داخلي حاصل شود. پس‌از آن، آراء و نظرات صاحب‌نظران دربارۀ نسبت معماري داخلي و معماري مورد بررسي و تحليل قرارگرفته است. در انتها، تلاش شده است كه با تبيين مدلي مفهومي اين نسبت مورد بازانديشي قرارگيرد. نوع اين پژوهش، كيفي و روش آن تحليلي‌-تفسيري و استدلال منطقي است. از اين پژوهش اين نتيجه حاصل شده است كه نسبت معماري داخلي و معماري از زاويه مفهوم درون و بيرون، به‌صورت طيفي است كه معماري داخلي از درون به بيرون، و معماري، از بيرون به درون، در هم‌آميخته و فاقد مرز مي‌شوند؛ درعين‌حال، اين دو تخصص در نسبتي مكمل‌گونه تشكيلِ يك امر كل مي‌دهند.