تحليل فرايند تصميم‌سازي و تصميم‌گيري اخلاقي برنامه‌ريزان و مديران شهري براساس يافته‌هاي بررسي طرح تفصيلي منطقه 22 شهرداري تهران

نقش برنامه‌ريزان و مديران شهري به‌عنوان متخصصاني كه مسئوليت تهيه، هدايت و اجراي برنامه‌هاي توسعه شهري را برعهده دارند، در جهت‌گيري برنامه‌ها غيرقابل انكار است. روابط و مناسبات كنشگران و توزيع قدرت ميان آن‌ها كه به تصميم‌هايي مغاير با چارچوب اخلاق حرفه‌اي و درنتيجه عدم دستيابي به نتايج مورد انتظار منجر شده‌اند، چالش‌هاي اخلاقي متعددي به همراه دارد. نقطه شروع پژوهش، بررسي كدهاي اخلاقي در برنامه‌ريزي شهري و تأثير آن بر برنامه‌هاي توسعه شهري است. تصميم‌سازي برنامه‌ريزان و تصميم‌گيري مديران در طرح تفصيلي منطقه 22 شهرداري تهران در دو بعد محتوايي و رويه‌اي مورد ارزيابي قرار گرفته ‌است. به‌منظور دستيابي به اهداف، از رهيافت كيفي بهره گرفته شده ‌است. يافته‌هاي حاصل از 15 مصاحبه نيمه‌ساختاريافته با استفاده از نرم‌افزار MaxQDA طبقه‌بندي و با بهره‌گيري از روش تحليل محتواي قياسي تحليل شده ‌است. براساس يافته‌هاي پژوهش، نفوذ جريان‌هاي داراي قدرت، تأثير قابل توجهي بر جهت‌دهي طرح مغاير با اصول اخلاقي گذاشته ‌است. پيوند مديران با يكديگر و نهادهاي سياسي، دامنه انحصار‌‌ تصميم‌ها را رقم زده ‌است و عدم هماهنگي ميان مديران و برنامه‌ريزان به‌وضوح ازسوي مشاركت‌كنندگان مطرح شده ‌است. غلبه ساختار تمركزگراي حاكم بر نظام تصميم‌گيري، وابستگي تصميم‌ها به منفعت گروهي خاص را در پي داشته ‌است. به‌طور كلي به‌كارگيري موضوع‌هاي اخلاقي در برنامه‌ريزان، در سطح مطلوب‌تري ارزيابي شد و اين تفاوت در ديدگاه مديران، با اشاره به موضوع ملاحظات اجرايي توجيه شده ‌است.