برنامه‌ريزي شهري ويژه در جهت نيل به شهرهاي هوشمند در ايران (مبتني بر بهترين تجارب جهاني و نيازسنجي بازيگران شهر هوشمند)

مطالعات حاكي است كه طرح‌هاي جامع شهري در شكل و رويكرد كنوني خود نتوانسته اهدافي را كه براي آن وضع شده‌اند، ارتقاء دهند و با فن‌آوري‌‌هاي نوين و تحولات الگوي مصرف مكان در محتوا و روش، بهنگام نشده‌اند. اين پژوهش با تأكيد بر بهره‌گيري از بهترين نمونه تجارب جهاني در فرآيند برنامه‌ريزي شهري و مدل‌سازي براي نيل به شهرهاي هوشمند، سعي دارد تا پيشنهادهايي براي تغيير در فرآيند سنتي برنامه‌ريزي در جهت نيل به برنامه شهرهاي هوشمند ارائه دهد. پژوهش حاضر به طريق چندروشي و مطالعات كيفي انجام شده است. در مرحله اول با روش مفهوم‌سازي و پس از مرور مباني و اسناد فرادست برنامه‌ريزي شهرهاي هوشمند در پنج كشور منتخب كره جنوبي، هند، آمريكا، چين و هلند (كه بر اساس معيارهايي براي قابليت استفاده در ايران انتخاب شده‌اند)، جداول تحليل تطبيقي ارزيابي اهداف، برنامه‌هاي كلان و خرد تهيه شده است. در مرحله بعد با روش مصاحبه نيمه ساختاريافته با گروهي از مديران شهري، جامعه متخصصين دانشگاهي و مهندسين مشاور تهيه‌كننده طرح‌هاي توسعه شهري، آسيب‌شناسي وضع موجود و درك اولويت‌ها، نيازها، نگرش‌ها و مشكلات صورت گرفته است. حجم نمونه مصاحبه‌ها براي هر گروه ده نفر بوده است كه نتايج با اين تعداد به اشباع رسيده و با روش تفسيري و جداول مربوطه تحليل شده‌اند. درنهايت با توجه به نمونه تجارب موفق جهاني، پيشنهادهايي در قالب اسناد لازم، فرآيند ارائه پروپوزال شهر هوشمند و انتخاب مشاور و تهيه و اجراي و نظارت بر آن و ساختار نهادي لازم در قالب طرح‌هاي ويژه شهر هوشمند در ايران ارائه شده است.