اولويت‌بندي شهرستان‌هاي استان كرمانشاه براساس شاخص‌هاي توسعه پايدار منطقه‌اي (مطالعه موردي: شهر كرمانشاه)

برنامه‌ريزي در جهت توسعه پايدار منطقه‌اي يكي از دغدغه‌هاي اصلي برنامه‌ريزان فعال در عرصه توسعه مي‌باشد تا راهي جهت عدم تعادل منطقه‌اي و كاهش ناهمگوني‌ها پيدا كنند؛ بنابراين شناخت ناهمگوني مناطق مي‌تواند نقش مهمي در جهت برنامه‌ريزي اصولي و مفيدتر ايفا كند. هدف پژوهش حاضر اولويت‌بندي شهرستان‌هاي استان كرمانشاه براساس شاخص‌هاي توسعه پايدار منطقه‌اي است. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي، از نظر شيوه انجام توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري پژوهش را همه شهرستان‌هاي استان كرمانشاه تشكيل مي‌دهد. جهت مقايسه شهرستان‌ها از نظر شاخص‌هاي توسعه پايدار منطقه‌اي از 13 شاخص به همراه 145 گويه كه از سالنامه آماري استان كرمانشاه استخراج شده استفاده شده است. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از مدل‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره همچون تاپسيس فازي (FTOPSIS)، ويكور فازي (FVIKOR) و مدل SWA استفاده شده است. همچنين جهت به دست آوردن وزن شاخص‌هاي موردنظر از تكنيك تحليل سلسله مراتبي (AHP) استفاده شده است. نتايج تاپسيس فازي نشان داد كه شهرستان پاوه با مقدار وزن 0.889 در رتبه اول و شهرستان هرسين با وزن 0.086 در رتبه آخر قرار دارد. نتايج ويكور فازي نشان داد كه شهرستان كرمانشاه با مقدار وزن 0.000 در رتبه نخست و شهرستان هرسين با مقدار وزن 0.895 در رتبه چهاردهم قرار دارند. نتايج مدل saw نشان داد كه شهرستان كرمانشاه با وزن 0.905 در رتبه اول و شهرستان هرسين با وزن 0.000 در رتبه آخر شهرستان‌هاي استان كرمانشاه قرار گرفته است. از نظر سطح توسعه نيز به چهار سطح توسعه‌يافته (شهرستان‌هاي كرمانشاه، گيلانغرب، اسلام‌آباد و پاوه)، در سطح نسبتاً توسعه‌يافته (شهرستان‌هاي دالاهو، سنقر و كنگاور)، در سطح درحال‌توسعه (شهرستان‌هاي قصر شيرين و صحنه) و در سطح محروم (شهرستان‌هاي روانسر، جوانرود، ثلاث‌باباجاني، سرپل‌ذهاب و هرسين) سطح‌بندي شده‌اند.