اثرات استرس دوران بارداري بر رفتارهاي شبه اضطرابي، حافظه فضايي، سطح پلاسمايي و هيپوكمپي لپتين و بيان ژن گيرنده لپتين در هيپوكمپ موش هاي كوچك

يكي از دلايل احتمالي كاهش توانائي هاي شناختي و حافظه فضايي در زاده ها، كاهش ميزان بيان ژن گيرنده هاي لپتين در هيپوكمپ است. در مطالعه حاضر، موش هاي باردار نژاد NMRI به چهار گروه هشت تايي تقسيم بندي شدند: 1- گروه كنترل نر: زاده هاي نر مادراني كه در دوران بارداري شوك الكتريكي دريافت نكردند 2- گروه كنترل ماده: زاده هاي ماده مادراني كه در دوران بارداري شوك الكتريكي دريافت نكردند 3- گروه استرس نر: زاده هاي ماده مادراني كه در دوران بارداري شوك الكتريكي دريافت كردند و 4- گروه استرس ماده: زاده هاي ماده مادراني كه در دوران بارداري شوك الكتريكي دريافت كردند. براي ارزيابي براي ارزيابي اثر استرس بر اضطراب ذاتي، از دستگاه ميدان باز و براي اضطراب القا شده از ماز مرتفع بعلاوه اي استفاده شد. غلظت پلاسمايي لپتين و بيان ژن گيرنده لپتين در هيپوكامپ اندازه گيري شد. نتايج نشان داد استرس شوك الكتريكي كف پايي در نيمه اول بارداري مي تواند سبب كاهش سطوح پلاسمايي لپتين، در زاده ها شود. بروز رفتارهاي شبه اضطرابي در زاده هاي نر و ماده مادراني كه شوك دريافت كردند به طور معني داري افزايش داشت (01/0 p ). همچنين بررسي ها نشان داد كه زاده هاي نر و ماده مادران استرس ديده زمان و مسافت بيشتري را جهت رسيدن به اتاقك هدف در ماز بارنز (آزمون حافظه) طي كردند. استرس دوران بارداري سبب كاهش غلظت پلاسمايي لپتين و هيپوكمپي لپتين در زاده هاي نر و ماده خواهد شد. بيان ژن گيرنده لپتين در هيپوكامپ زاده هاي نر و ماده مادران استرس ديده نيز به طور معني داري بسيار كمتر از زاده هاي گروه كنترل بود. قرارگرفتن مادران باردار در معرض شوك الكتريكي، منجر به كاهش ميزان هورمون لپتين در زاده ها شد كه با بروز رفتارهاي شبه اضطرابي و اختلال در حافظه و يادگيري فضايي همراه بود. با توجه به وجود انواع استرس هاي محيطي در زندگي امروزه، سنجش و ارزيابي لپتين ممكن است نقش تعيين كننده اي در درمان بيماران مبتلا به اضطراب و اختلالات شناختي را پيش بيني كند.