بهبود نيمرخ گليسيميك متعاقب تمرينات مقاومتي در رت‌هاي ديابتي با تاكيد بر بيان ليپوكالين-2

ليپوكالين-2 از مهمترين ميانجي هاي التهابي مرتبط با چاقي و موثر در هموستاز گلوكز معرفي شده است. مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر تمرينات مقاومتي بر بيان ژن ليپوكالين-2 در بافت چربي زيرپوستي همچنين نيمرخ گليسيميك در رت هاي چاق ديابتي بود. 14 سر رت نر ويستار پس از القاي ديابت نوع 2 توسط رژيم غذايي پرچرب و تزريق STZ به گروه هاي كنترل و تمرين مقاومتي تقسيم شدند. تمرينات مقاومتي به مدت 6 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب بالا رفتن از نردبان پله اي توسط رت هاي گروه مقاومتي انجام گرفت. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، همه رت ها تشريح شدند. بيان ليپوكالين-2، گلوكز، هموگلوبين گليكوزيله و مقاومت انسولين اندازه گيري شدند و توسط آزمون تي مستقل بين دو گروه مقايسه شدند. در مقايسه با گروه كنترل، تمرينات مقاومتي به كاهش معني دار گلوكز (0.001 = p)، هموگلوبين گليكوزيله (0.016 = p)، مقاومت انسولين (0.001 = p) و بيان ليپوكالين-2 در بافت چربي زير پوستي (0.003 = p) همچنين افزايش معني دار انسولين سرم (0.042 = p) منجر شد. با استناد به اين يافته ها، بهبود نيمرخ گليسيميك در رت هاي مورد مطالعه را شايد بتوان به كاهش بيان ليپوكالين-2 و كاهش مقاومت انسولين متعاقب تمرينات مقاومتي نسبت داد. درك و آگاهي بيشتر از مكانيسم هاي عهده دار اين تغييرات نيازمند مطالعات بيشتر است.