بهبود تحمل خشكي در بروموگراس نرم از طريق القاي خشكي ملايم در مرحله رشد رويشي

خشكي يكي از مهم‌ترين تنش‌هاي غيرزيستي است كه بقا، رشد و توليد گياهان را در بسياري از مناطق جهان از جمله ايران محدود مي‌كند. از نظر ژنتيكي، گونه‌هاي مختلف راهكار‌هاي متفاوتي را براي مقابله با خشكسالي اتخاذ مي‌كنند. يكي از راهكار‌هايي كه گياهان براي سازگاري با تغييرات محيطي در خود تكامل داده‌اند، حافظه تنش است. در اين پژوهش ژنوتيپ‌هاي مختلف اين‌گونه كه قبلاً از تلاقي پلي‌كراس حاصل شده بودند، به‌منظور بررسي حافظه تنش خشكي، و تحمل تنش خشكي در گلخانه آموزشي-پژوهشي دانشگاه صنعتي اصفهان ارزيابي شدند. بدين منظور 33 ژنوتيپ گونه برموگراس در سه محيط رطوبتي شاهد (C)، يك‌بار تنش (D2) و دو بار تنش خشكي (D1D2) به‌صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با دو تكرار به‌صورت آزمايش گلداني مورد بررسي قرار گرفتند. تنش خشكي منجر به كاهش عملكرد علوفه خشك و وزن خشك ريشه، شد. عملكرد علوفه خشك در تيمار يك بار تنش 45% و در تيمار دو بار تنش 36% نسبت به شاهد كاهش داشت؛ اين نتايج حاكي از نقش حافظه تنش خشكي در تعديل تنش از طريق تأثير بر برخي از صفات مورفولوژيك بود. ميزان كاهش وزن خشك ريشه در شرايط يك بار تنش 32% و در شرايط دو بار تنش 19% نسبت به محيط شاهد بود كه اثر معني‌دار حافظه تنش بر رشد ساختار ريشه‌اي را نشان مي‌دهد. بر اساس نتايج تجزيه به مؤلفه‌هاي اصلي، ژنوتيپ‌هاي برتر براي پژوهش‌هاي آينده شناسايي شدند. در مجموع نتايج نشان داد كه بروموگراس نرم توانايي فعال‌كردن برخي سازوكارهاي حافظه تنش خشكي مرتبط با صفات مورفولوژيك و ريشه را دارد.