اثربخشي استفاده ازسيستم هاي واقعيت مجازي در توان‌بخشي افراد مبتلابه بي‌ثباتي عملكردي مچ پا- مطالعه مروري نظامند

سابقه و هدف: با توجه به شيوع بالاي بي‌ثباتي عملكردي مچ پا ، هزينه‌هاي اوليه و ثانويه ناشي از آن، و مهم‌تر از همه، رنج شخصي افراد مصدوم ، پيشنهاد برنامه‌هاي توان‌بخشي اثربخش ضروري است. بنابراين، هدف از مطالعه حاضر ، مروري بر اثربخشي مداخلات مبتني بر واقعيت مجازي در توان‌بخشي بيماران مبتلابه بي‌ثباتي مچ پا است.روش كار: جستجوي مقالات در پايگاه‌هاي اسپورت ديسكاس، پابمِد، وِب آف ساينس، مِدلاين، اِسكاپوس و  اِمبيس بدون محدوديت زماني تا جون سال 2021 صورت گرفت. كليدواژه‌هاي انتخابي شامل واقعيت مجازي، بي ثباتي مچ پا و پيامدهاي باليني مانند دامنه حركت ، درد، قدرت، عملكرد، تعادل، كنترل پاسچر و راه رفتن بود. براي ارزيابي كيفيت مقالات انتخاب شده از مقياس پِدرو استفاده شد. گزارش دهي نيز بر اساس دستورالعمل‌هاي پريزما صورت گرفت.يافته‌ها: متعاقب حذف مقالات تكراري و غير مرتبط، متن كامل 10 مقاله از پايگاه‌هاي موردنظر دريافت و اطلاعات مورد نياز استخراج شد. نتايج مطالعاتي كه از تحليل‌هاي آماري درون‌گروهي استفاده كرده بودند نشان مي دهد كه مداخلات تمريني مبتني بر واقعيت مجازي تأثير معني‌داري بر روي تعادل، كنترل پاسچر و عملكرد حركتي و خود گزارشي افراد مبتلابه بي‌ثباتي مچ پا دارد. بااين‌حال، تفاوت معني‌داري بين اثربخشي مداخلات تمريني مبتني بر واقعيت مجازي با توان‌بخشي سنتي از جهت تأثير بر تعادل، كنترل پاسچر، قدرت، دامنه حركتي و عملكرد خود گزارشي در افراد مبتلابه بي‌ثباتي مچ پا وجود ندارد.نتيجه‌گيري: هر چند كه شواهدي دال بر برتري اثربخشي مداخلات مبتني بر واقعيت مجازي در مقايسه با توان‌بخشي سنتي وجود ندارد، با اين حال نتايج مطالعه حاضر گوياي اين است كه مداخلات مبتني بر واقعيت مجازي حداقل به اندازه تمرينات سنتي در توان‌بخشي افراد مبتلابه بي‌ثباتي مچ پا موثر هستند. با توجه به محدوديت‌ها و ضعف روش‌شناختي مطالعات كنوني، نياز به انجام مطالعات دقيق‌تري در مورد بررسي اثربخشي مداخلات مبتني برواقعيت مجازي در توان‌بخشي بيماران مبتلابه بي‌ثباتي مچ پا است.