تاثير يك دوره تمرين اصلاحي با و بدون رهاسازي مايوفاشيال بر ميزان درد، پاسچر، شاخص ناتواني و كيفيت زندگي مردان مبتلا به سندروم نمايشگر ويدئويي

سابقه و هدف: استفاده از نمايشگرهاي ويدئويي منجر به قرارگيري فرد در معرض ريسك فاكتورهاي اسكلتي-عضلاني (درد، ناتواني) شده كه درنهايت سلامت شغلي و كيفيت زندگي كاركنان را تحت تأثير قرار مي‌دهد؛ بنابراين، هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير 6 هفته تمرينات اصلاحي با و بدون رهاسازي مايوفاشيال بر ميزان درد، پاسچر، شاخص ناتواني و كيفيت زندگي مردان مبتلا به سندروم نمايشگر ويدئويي بود.روش كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي و كاربردي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. 45 مرد ميانسال (45-40 سال) مبتلا به سندروم نمايشگر ويدئويي بر اساس معيارهاي ورود به مطالعه به‌عنوان نمونه ي آماري انتخاب و به‌صورت تصادفي در سه گروه تجربي 1 (15 نفر)، تجربي 2 (15 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند. قبل و بعد از ۶ هفته مداخله تمريني كه به مدت ۴۵ دقيقه و 3 جلسه در هفته صورت گرفت؛ به‌منظور اندازه‌گيري ميزان درد و ناتواني، وضعيت سر به جلو، كيفوز و كيفيت زندگي به ترتيب از مقياس آنالوگ بصري (VAS)، پرسشنامه شاخص ناتواني گردن (NDI)، پرسشنامه مقياس درد و ناتواني گردن (NPDS)، روش عكس‌برداري و پرسشنامه SF-36 استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميزان درد (F=31.40 و P=0.001)، پاسچر سر به جلو (F=29.75 و P=0.01)، كيفوز (F=29.75 و P=0.01)، شاخص ناتواني (F=30.79 و P=0.01) و كيفيت زندگي (F=51.83 و P=0.01) گروهاي مداخله در پس‌آزمون نسبت به پيش‌آزمون به‌طور معناداري بهبود يافت (P 0.05). همچنين تفاوت معناداري در تمامي متغيرها بين دو گروه تجربي 1 و تجربي 2 در پس‌آزمون مشاهده شد (P 0.05). به‌طوري‌كه تمرينات اصلاحي با رهاسازي مايوفاشيال تأثير بيشتري بر بهبود متغيرهاي پژوهش داشت.نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشانگر كاهش درد، بهبود پاسچر، شاخص ناتواني و كيفيت زندگي در گروه تمرينات اصلاحي با رهاسازي مايوفاشيال نسبت به گروه تمرينات اصلاحي بدون رهاسازي مايوفاشيال بود؛ بنابراين، جهت كاهش آسيب‌هاي اسكلتي عضلاني و افزايش كارآمدي و بهره‌وري، استفاده از تمرينات اصلاحي همراه با رهاسازي مايوفاشيال براي مردان مبتلا به سندروم نمايشگر ويدئويي، توصيه مي‌شود.