حكم فقهي كميت شير در اثبات محرميت رضاعي در ديدگاه فريقين

يكي از اسباب محرميت، رضاع است. پژوهش حاضر در صدد است با روش توصيفي و تحليلي به اين سؤال اساسي پاسخ دهد كه در فقه مقارن چه مقدار شير خوردن موجب محرميت مي‌شود؟ نگارنده تلاش نموده است با نگاه نقادانه موضوع را از دو منظر فقه اماميه و فقه اهل تسنن مورد مطالعه تطبيقي قرار داده، اشتراكات و افتراقات فقه اماميه و فقه اهل سنت را تبيين نمايد. در فقه اماميه از سه جهتِ اثر، عدد و زمان به محرميت رضاعي پرداخته شده كه منظور از اثر شير خوردني است كه باعث رشد گوشت و محكم شدن استخوان مي‌گردد. مدت زمان شيردهي، يك شبانه‌روز است كه كودك نبايد بين آن، شير زن ديگر و يا غذا بخورد. از جهت تعداد، ميان فقهاي اماميه اختلاف نظر وجود دارد كه شامل 1، 10 و 15 مرتبه و 15 شبانه‌روز است. اما فقهاي اهل سنت از دو جهت اثر و تعداد بحث كرده‌اند. فقهاي اماميه و اهل تسنن از جهت اثر اختلافي ندارند. در مورد تعداد و دفعات شير خوردن، پنج قول وجود دارد كه حنفي و مالكي قائل‌اند با مطلقِ شير خوردن و مقدار كم محرميت حاصل مي‌شود. شافعي و حنبلي محرميت را 5 مرتبه مي‌دانند؛ گرچه اقوال ديگر مانند 3، 4، 7 و 10 مرتبه نيز مطرح شده است.