احكام و آثار طلاق بيمار از منظر فقه مذاهب اسلامي

طلاق زوجه از سوي زوج در مرض موت و آثاري كه بر آن مترتب مي‌شود يكي از مسائل مهم و مبتلابه و در عين حال اختلافي بين فقهاي فريقين به‌شمار مي‌رود. سؤال اصلي اين است كه آيا چنين طلاقي شرعاً جايز و صحيح است؟ و آيا شرايط خاصي بر صحت آن حاكم است؟ ازآنجايي كه زوج مريض در مرض موت، در معرض اتهام محروم كردن زوجه از حق ارث و ترجيح ساير ورثه و فرار از زير بار مسئوليت قرار دارد، فقهاي اسلامي نوعاً در عين صحت و‌ جواز چنين طلاقي، ولو همراه با كراهت، معتقدند اسلام در اين نوع طلاق، احكام ويژه‌اي در جهت حمايت از حق ارث زوجه و نقيض مطلوب زوج تشريع نموده است. ازجمله اينكه در صورت وفات زوج در همان بيماريِ زمان طلاق، در صورت عدم ازدواج مجدد زوجه، برخلاف قاعدۀ معمول حتي بعد از عدۀ طلاق رجعي و حتي بعد از طلاق بائن، فقهاي اماميه تا يك سال قمري از زمان طلاق و فقهاي مذاهب اهل سنت به‌جز شافعيه بدون قيد زمان براي وي ارث قائل شده‌اند. پژوهش حاضر با روش تطبيقي، به نظر مذاهب اسلامي در مسئله و مباني اقوال فقهاي فريقين با هدف يافتن پاسخ مستدل و مقبول به پرسش‌هاي اساسي تحقيق مي‌پردازد.