اشاعۀ تسليحات تهاجمي خودكار در حقوق بين‌ا‌لملل بشردوستانۀ اسلامي

پيشرفت‌هاي روز‌افزون دولت‌ها در عرصۀ نظامي و تمايل آن‌ها به توليد و اشاعۀ ابزارها و روش‌هاي نوين جنگي مسائل مستحدثه و چالش‌هاي فراواني را فراروي نظام‌هاي حقوقي قرار داده است. يكي از اين مسائل و چالش‌ها، اشاعۀ تسليحات تهاجمي خودكار است. اسلام و نظام حقوقي منبعَث از آن نيز به‌عنوان يكي از نظام‌هاي حقوقي، پرچم‌دار آموزه‌هاي مبتني بر صلح و امنيت جهاني است. رسالت و آرمان پيامبر خاتم(ص) براي بشريت، تحقق صلح جهاني است. با توجه به جامعيت دين اسلام، توقع بيان و تعيين تكليف در مسائل مستحدثه امري بيهوده و گزاف نيست. فقهاي اسلامي با رجوع به منابع و اصول و قواعد فقهي، حكم مسائل مستحدثه را استخراج مي‌نمايند. وفق يافته‌هاي پژوهش، در بين ادلۀ اربعۀ فقه اسلامي، قرآن كريم، روايات و عقل، منابع سه‌گانه‌اي هستند كه اشاعۀ تسليحات تهاجمي خودكار را ممنوع و حرام اعلام مي‌دارند. با توجه به نبود نص صريح از فقهاي اسلامي، ادعاي اجماع محصّل يا منقول به خبر واحد در بحث اشاعۀ تسليحات تهاجمي خودكار كارايي ندارد. در اين نوشتار، نگارندگان برآن‌اند كه با رويكردي توصيفي- تحليلي، به بررسي اشاعۀ سيستم‌هاي تسليحاتي تهاجمي خودكار از رهگذر نظام حقوقي اسلام در ساحت حقوق بين‌الملل بشردوستانۀ اسلامي بپردازند.