تحليلي بر سوادآموزي در ايل قشقايي پيش از آموزش عشايري

بدون شك هر جامعه، بسته به سبك زندگي، مهارت‌هاي ارتباطي و تكنولوژيكي، آموزش‌هاي خاص خود را نيز دارد. در جوامع عشايري و كوچنده، افراد به مرور زمان از طريق تجربه و مشاركت در امور، مهارت‌هاي لازم را براي بقا ياد مي‌گيرند، اما سوادآموزي و فراگيري آن نيازمند نهادها و آموزشگاه‌هاي خاصي است كه در جوامع ايلي ايران به شكل مدرن آن مرسوم نبود، بلكه در قالب مكتب‌خانه‌ها بوده است. پس از شكل‌گيري مدارس مدرن، ابتدا تدريس در مدارس عشايري نيز بر اساس اصول ساير مدارس دولتي بود كه اين رويه تا زمان جنگ جهاني دوم ادامه داشت و پس از آن نيز با برنامه اصل چهار با مساعدت‌هاي آمريكا، آموزش عشايري با عنوان تعليمات عشاير ادامه يافت تا اينكه تشكيلات رسمي تعليمات عشايري در سال 1348 با عنوان اداره كل آموزش عشاير داير گرديد. از اين‌رو مقاله حاضر با روش توصيفي-تحليلي تاريخي بر پاية منابع اسنادي، كتابخانه‌اي و تاريخ شفاهي با تمركز بر ايل قشقايي درصدد پاسخ به اين پرسش است كه پيش از آموزش رسمي عشايري در ايران، سوادآموزي در ايل قشقايي چگونه بود؟ با توجه به اين پرسش، فرضيه مقاله مبتني بر اين ايده است كه توجه به سوادآموزي پيوسته در دوره‌هاي مختلف وجود داشته و مكاتب سيار داير بوده و به مدرسه‌سازي نيز توجه ويژه‌اي شده است.