سير تحول رويكردهاي مردم‌نگارانه از واقع‌گرايي توصيفي تا واقع گرايي ستيزنده

ارائه بحثي نظري، مقايسه يي و اسنادي درباره مهم ترين رويكردهاي نظري كه مردم نگاري از آغاز تاسيس دانشگاهي رشته مردم شناسي به خود ديده، هدف نوشته حاضر است. تقسيم بندي و بررسي سير تحول اين رويكردها از مباني هستي شناختي و معرفت شناختي تا ويژگي هاي آشكارتر هر يك صورت گرفته و براي هر يك، مثال يا مثال هايي از بخش هايي از مردم نگاري هاي معتبر كلاسيك يا متاخري ارائه شده كه در ادبيات مردم شناسي موجود است. واقع گرايي، تفسير گرايي، كاربرد پذيري براي مردم (نه براي قدرت ها)، اخلاق گرايي و انتقادي يا سياسي بودن در مردم نگاري، از مهم ترين مفاهيم مورد بحث هستند كه در چهارمين رويكرد (مردم نگاري/ مردم شناسي ستيزنده) به اوج خود مي رسند. مهم ترين نتيجه اين است كه فلسفه و زيست شناسي توانسته است كه مباني قابل دفاعي را براي اخلاق گرايي و انتقادي بودن در رويكرد اخير (چهارم) فراهم نمايد. لزوم ارائه چنين بحثي، شفاف سازي تفاوت هايي مي باشد كه در سطح آكادمي و حوزه علوم اجتماعي بين رويكردهاي واقع گرا و پسامدرن مي تواند جريان داشته باشد.