فلسفۀ اذن تكويني الهي بر انجام معصيت از ديدگاه عرفان اسلامي و تأثير آن در زندگي انسان در سراي ناسوت

گناه ظلمت و حجابي است كه بنده را از پروردگار دور مي‌كند و در شرع حرام است. خداوند به كفر بندگان راضي نيست، اما همگان را ملزم به هدايت نمي‌كند؛ ازاين‌رو ارتكاب گناه به لحاظ تكوين محقق شده است. در اين پژوهش كه به ‌روش تحليلي و توصيفي صورت گرفته، ابتدا ماهيت گناه و جنبه تشريعي آن بررسي شده، سپس اذن تكويني به انسان براي انجام گناه و تعلق علم و اراده‌ خداوند به فعل ناشايست بشر بر اساس مباني عرفان ابن‌‌عربي از جمله علم و اراده الهي، اعيان ثابته و سرّ القدر، حكمت الهي و نظام اسمائي بررسي و با ارجاع به آنها تبيين شده است. بر اين اساس، خداوند سبحان انسان را مجبور به گناه نكرده، بلكه هر كس به اقتضاي عين ثابته، با زبان استعدادش كافر يا مؤمن بودن را طالب است و هر عيني مرضي رب خودش است. خداوند نيز طلب اعيان در مقام واحديت را در عالم كون به ظهور مي‌رساند. مرجع اختلافات در عالم كون، تقابل اسماي الهي در مقام واحديت است. تأثير مستقيم اين مسئله در زندگي انسان و نيز بر بينش و كنش آدمي موجب سوءبرداشت حوادث ناشي از آن مي‌شود. با تغيير در بينش انسان، رفتار آدمي تغيير مي‌كند و در نهايت همه به اسم رحمان بازمي‌گردند.