چكيده فارسي :
انديشه و اعتقاد به بقاء روح و حيات پس از مرگ، از زمان هبوط آدم به كره خاكي از سوي پيامبران الهي، فلاسفه و متفكران با تعابير مختلف بيان شده است و انسانها فارغ از هر زمان و مكان همواره بر اين باور بوده اند كه انسان پس از مرگ در عالم ديگر داراي حيات است. اين انديشه كه يكي از كهن ترين عقايد انسان هاست، به رغم پاره‌اي از اختلافات در چگونگي آن، يكي از اصول مشتركِ باورها در شريعت هاي آسماني و غيرآسماني است. اعتقاد به جاودانگي روح و جهان بازپسين، در فطرت انسان تخمير شده و سلسله پيامبران الهي در طول تاريخ بشريت همواره اين عقيده را، رهبري كرده اند. مطابق اين باور، انسان از دو ساحت بدن مادي و حقيقتي به نام روح تشكيل شده است. روح حقيقتي مجرد دارد و امري ماوراء زمان و مكان و فراتر از دانش بشري است و پس از مرگ نيز داراي حيات است. بنابراين مرگ مستلزم فنا نبوده و روح همچنان در گرو اعمال خود در عالم ديگر به حيات ادامه مي‌دهد. در اين نوشتار، ضمن بررسي اين عقيده در عصر پيش از تاريخِ دين و برخي تمدن‌هاي باستاني، ديدگاه قرآن كريم و آيين يهود و مسيحيت مطرح و تلاش مي‌شود، باور به جاودانگي روح و حيات پس از مرگ را، از عقايد كهنِ بشري و آيين هاي آسماني استخراج و آن را به عنوان يكي از وجوه مشترك عقايد ياد كرد. همچنين تلاش بر اين بوده است كه در شريعت هاي آسماني، تنها كتب مقدس به عنوان اصلي ترين متون مورد استناد قرار گيرد. مضافا بر اين كه فقط اصل اعتقاد به حيات روح پس از مرگ، مورد پژوهش قرار گرفته است. كيفيت و وجوه افتراق اين باور، فراتر از چهارچوب اين نوشتار است.
