نقد و تحليل مباني فلسفي روش معناشناسي ايزوتسو

يكي از پژوهش هاي پردامنه در سال هاي اخير در ميان تحقيقات معناشناسي، پژوهش هاي معناشناسانه بر اساس روش ايزوتسو بوده است، و تعداد پرشماري از مقالات بر اساس اين متد چاپ شده است. امّا كمتر پژوهشي با هدف ريشه شناسي اين روش مورد توجه قرار گرفته است. و بيشتر پژوهش هاي انجام شده در اين زمينه نيز تنها به پيشنه معناشناسانه اين روش بسنده نموده است از اين رو اين پرسشي بدون پاسخ باقي مانده است كه اين روش معناشناسي بر اساس كدام نظريه فلسفي بنا نهاده شده است؟ آيا ديدگاهي مدرن است يا پست مدرن؟ در اين ميان اهميت پاسخ به اين پرسش در آن است كه مشخص مي سازد پارادايم ايزتسو در طراحي اين مدل چه چيزي بوده است و آيا اين نگاه با آنچه خود قرآن در صدد بيان آن است مطابقت دارد يا اين نظريه صرفا راهي براي پاسخگوئي معيارهاي فلسفه غرب در برداشت از متون مقدسي مانند قرآن است. در اين زمينه پژوهي كه بتوان به طور مستقيم به پاسخ پرسش مذكور پرداخته باشد نمي توان به دست آورد از اين رو نوشتار مذكور متكفل پاسخ به اين پرسش برآمده است. و نتيجه گرفته است روش ايزوتسو نه نگاهي صرفا مدرن و نه نگاهي مطلقا پست مدرن است. بلكه نگاهي التقاطي از هر دو فلسفه است كه در هستي شناسي نگاه نسبي گرايانه پست مدرن را پذيرفته است و در روش شناسي از ساختارگرائي و كاربردگرائي فلسفه مدرن بهره گرفته است.