مناظرات امام رضا (ع) پس از استقرار در ايران با پيروان اديان و مذاهب در جهت گسترش تشيع

تشيع مولود طبيعي اسلام و نمايانگر انديشه اسلام ناب است. هسته اوليه شيعيان از اصحاب بزرگ و برجسته پيامبر اسلام بودند كه با رهنمودهاي آن حضرت بر لزوم رهبري علي بن ابيطالب(ع) بعد از پيامبر(ص) باور داشتند پس از درگذشت پيامبر گرامي اسلامي و تشكيل سقيفه و وضعي كه در انتخاب خليفه پيش آمد، تشيع از نظر تاريخي مسير ديگري را پيش گرفت و شيعيان علي رغم اينكه در اقليت بودند، بر پيشواي علي(ع) پاي فشردند و در كنار اهل بيت(ع) ماندند و با تحمل تمام دشواري ها و مشكلات از عقيده خود دست بر نداشتند. بعد از اين دوره نيز شيعه با وجود اين كه از هر لحاظ در فشار و سختي قرار داشت. با رهبري ائمه (ع) به رشد خود ادامه داد و در نقاط مختلف دنياي اسلام گسترش پيدا كرد. در دوره امام رضا(ع) با توجه به اين كه آن امام همام بعد از يك دوره سخت و خفقان در زمان پدرش، آزادي نسبي پيدا كرده بود؛ توانست مكتب اهل بيت(ع) را سر و سامان بخشد. با ورود حضرت رضا(ع) به ايران، جغرافياي تشيع تغيير كرد و ايران به يكي از مراكز معارف شيعي تبديل شد. امام(ع) با حضور خود معارف را گسترش داد و مذهب تشيع به عنوان يكي از مهم ترين مذاهب اسلامي به تثبيت رسيد. هجرت آن حضرت به ايران يكي از عوامل موثر در تعميق و گسترش مكتب اهل بيت(ع) بوده است و فعاليت ها و اقدامات آن حضرت در ايران با توجه به موقعيت موجودِ آن روزگار، چشم گير و قابل توجه است كه مهم ترين فعاليت هاي حضرت در زمينه تعميق و گسترش تشيع عبارتند از: 1) برگزاري جلسات مناظره. 2) تربيت شاگردان. 3) مقابله با فرقه ها و جريانات انحرافي و حضور آن حضرت در جايگاه سياسي. 4) گسترش فرهنگ اهل بيت(ع) و تعميق باور هاي شيعي. كه در بخش هاي جداگانه در اين پژوهش به اين مناظرات و فعاليت هاي حضرت و تأثير آن ها در تعميق و گسترش تشيع پرداخته خواهد شد.