ارتباط زمان شروع برنامه توانبخشي و شاخص هاي فردي در افراد با ضايعات نخاعي

مقدمه: شروع هرچه سريع‌تر خدمات توانبخشي در آسيب نخاعي مي‌تواند بهبود استقلال بيمار و بازگشت به جامعه را تسربع كند. در اين مطالعه به بررسي نقش شاخص‏هاي فردي ‏(سن، جنس، تحصيلات، وضعيت تاهل و درآمد) در شروع زمان توانبخشي پرداخته ‌شده ‏است. روش: مطالعه توصيفي_تحليلي (گذشته نگر)‏ و جامعه شامل تمام بيماران دچار آسيب نخاعي كه خدمات توانبخشي را دريافت مي‎كنند مي‏باشد. بدين منظور پرونده 100 بيمار آسيب نخاعي كه در سال‏هاي 1395 تا 1397 براي دريافت خدمات توانبخشي به بيمارستان رفيده مراجعه‌كرده‏بودند به‌صورت دردسترس بررسي‌گرديد. بيماران به مدت 21 روز اين خدمات را دريافت‌كرده‌بودند. اطلاعات دموگرافيك، تغييرات استقلال عملكردي قبل و پايان 21 روز با استفاده از ابزارFIM[1]  بررسي و تحليل داده‏ها در نرم‌افزار SPSS نسخه 21 و با استفاده از آزمون‏هاي يو_من ويتني، كروسكال_واليس، آزمون دقيق فيشر و ضريب همبستگي اسپيرمن انجام ‌شد. يافته‎ها: براساس نتايج، 63 درصد مرد و ميانگين سن افراد 39.7 (SD=14/90) سال، 67 درصد مجرد و تنها 5 نفر بي‌سواد بودند. 83 درصد شركت‌كنندگان درآمد متوسط داشتند. زمان شروع توانبخشي به‌طور ميانگين 92 روز بعد از حادثه بوده و سطح استقلال عملكردي به‌طور متوسط 10 واحد تغييركرده‌بود. بين سطح درآامد و زمان شروع توانبخشي، تداوم درمان و ميزان بهبود استقلال عملكردي رابطه معناداري وجودداشت؛ ولي ارتباط معني‌داري بين زمان شروع توانبخشي با سن، جنس، وضعيت تاهل، تحصيلات، مكانيزم حادثه و سطح ضايعه وجود نداشت. نتيجه‎گيري: براساس نتايج پژوهش، درميان عوامل فردي، سطح درآمد با شروع برنامه‏هاي توابخشي ارتباط دارد و افراد با درآمد بيشتر تداوم درمان بيشتري داشتند. در نتيجه اين گروه كه استفاده از خدمات توانبخشي را سريع‌تر و با پيوستگي بيشتر شروع كردند، بهبود‏ي بيشتري را درسطح  استقلال در انجام فعاليت‏هاي روزمره زندگي تجربه‌كردند.