عنوان مقاله :
مقايسه روش درمان ترومبوليتيك و آنژيوپلاستي اوليه در بيماران مبتلا به انفاركتوس حاد ميوكارد
پديد آورندگان :
رمضاني ، ميرسعيد دانشگاه علوم پزشكي بابل واحد توسعه تحقيقات - بيمارستان آيت اله روحاني , پورآريا ، سلمي دانشگاه علوم پزشكي بابل - كميته تحقيقات دانشجويي , جلالي ، فرزاد دانشگاه علوم پزشكي بابل واحد توسعه تحقيقات - بيمارستان آيت اله روحاني , امين ، كاميار دانشگاه علوم پزشكي بابل واحد توسعه تحقيقات - بيمارستان شهيد بهشتي , قلي نيا ، همت دانشگاه علوم پزشكي بابل واحد توسعه تحقيقات - بيمارستان آيت اله روحاني , جعفري پور ، ايرج دانشگاه علوم پزشكي بابل واحد توسعه تحقيقات - بيمارستان آيت اله روحاني
كليدواژه :
مداخله عروق كرونر از راه پوست , درمان ترومبوليتيك , انفاركتوس ميوكارد
چكيده فارسي :
سابقه و هدف: درمان استاندارد در مبتلايان به انفاركتوس حاد ميوكارد، برقراري مجدد جريان خون در عروق بسته ميباشد كه از طريق آنژيوپلاستي و ترومبوليتيك تراپي امكان پذير ميباشد. اما حتي در كشورهاي پيشرفته نيز هنوز بخشي از بيماران به دليل مشكلات دسترسي به مراكز داراي قابليت انجام آنژيوپلاستي اوليه و آماده نبودن بخش آنژيوگرافي، درمان مداخلهاي كرونر نميشوند كه ميتواند به عواقب نامطلوب همراه شود. لذا اين مطالعه به منظور مقايسه نتايج درماني آنژيوپلاستي اوليه و درمان با ترومبوليتيك انجام شد.مواد و روشها: اين مطالعه مقطعي بر روي 291 بيمار دچار انفاركتوس ميوكارد با صعود قطعه ST (ST Elevation Myocardial Infarction= STEMI) مراجعه كننده به مراكز درماني تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي بابل انجام شد. بيماران تحت درمان Percutaneous Coronary Intervention (PCI) اوليه (213 نفر) و يا درمان ترومبوليتيك (78 نفر) از نظر اطلاعات دموگرافيك و باليني بدو مراجعه، ميزان مرگ و مير، حوادث قلبي عروقي عمده، نياز به PCI مجدد، نياز به بستري مجدد بررسي و با هم مقايسه شدند.يافتهها: ميانگين سني بيماران 11/90±60/55 سال بود و 72% بيماران مرد بودند. PCI مجدد بر روي همان رگ در گروه Primary Percutaneous Coronary Intervention (PPCI)، 11% (6 مورد) و در گروه ترومبوليتيك تراپي، 23% (7 مورد) بوده است. بستري مجدد به علت درد قفسه سينه و تنگي نفس در گروه PPCI، 30% (59 نفر) و در گروه ترومبوليتيك تراپي، 39% (38 نفر) بوده است. شانس مرگ و مير در بيماران با درمان ترومبوليتيك نسبت به PCI، 1/38 برابر بود (0/56=p، 1/38=OR) كه معنيدار نبود. همچنين با افزايش EF به طور معنيداري شانس مرگ و مير كاهش يافت (0/001=p، 14/64=OR). Ejection Fraction (EF) و Functional Class (FC) بين دو گروه از لحاظ آماري اختلاف معنيداري نداشت. ميانگين فاصله زماني شروع درد تا مراجعه به بيمارستان و دريافت ترومبوليتيك به ترتيب 147±276 و 5±33 دقيقه و در گروه PCI به ترتيب 169±323 و 6±37 دقيقه بود. شانس سكته قلبي (MI) مجدد در بيماران با درمان ترومبوليتيك نسبت به PPCI، 1/53 برابر بود (0/54=p، 1/53=OR) كه معنيدار نبود.نتيجهگيري: بر اساس نتايج اين مطالعه در هر دو گروه در صورتي كه بيمار در زمان كوتاهي از شروع درد به بيمارستان مراجعه نموده باشد، نتايج درماني بهتر بوده است. ميزان MI مجدد و MI روي همان رگ در دو گروه تفاوت نداشت.
عنوان نشريه :
مجله دانشگاه علوم پزشكي بابل
عنوان نشريه :
مجله دانشگاه علوم پزشكي بابل