تاثير تمرين هوازي و بربرين كلرايد بر شاخص‌هاي بيوژنز ميتوكندري بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي ديابتي

سابقه و هدف: استرس اكسيداتيو به مقاومت به انسولين، اختلال عملكرد سلول‌هاي بتا و آسيب سلولي ناشي از هيپرگليسمي كمك مي‌كند كه منجر به ايجاد ديابت شيرين مي‌شود. هدف از پژوهش حاضر تبيين اثر تمرين هوازي و بربرين كلرايد بر بيان ژن‌هاي UCP-1 و PPARγ بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي ديابتي مي باشد.مواد و روش‌ها: در اين مطالعه آزمايشگاهي، 32 موش صحرايي نر ويستار بالغ با وزن حدود 280-240 به طور تصادفي به چهار گروه (8=n): ديابت (DM)، ديابت-بربرين (DMB)، ديابت-تمرين هوازي (DMT)، ديابت-تمرين هوازي-بربرين (DMTB) تقسيم شدند. موش‌ها با تزريق mg/kg 60 STZ ديابتي شدند. موش‌هايي كه قندخون آن‌ها بالاتر از mg/dl 300 بود به عنوان حيوانات ديابتي وارد تحقيق حاضر شدند. سپس گروه‌هاي تمرين به مدت شش هفته برنامه تمرين هوازي فزاينده (18-10 متر در دقيقه، 40-10 دقيقه در روز، پنج روز در هفته) را روي تردميل انجام دادند. گروه مكمل نيز بربرين كلرايد (mg/kg/day 30) يك بار در روز به صورت خوراكي با گاواژ دريافت كردند.يافته‌ها: تجزيه و تحليل داده‌ها نشان داد كه اختلاف معني‌داري در بيان ژن‌هاي UCP-1 (0/000=p) و PPARγ (0/002=p) در بين گروه‌ها وجود دارد. در ادامه نتايج نشان داد كه بيان ژن UCP-1 در گروه ديابت-تمرين (1/85±2/96 و 0/015=p)، ديابت-بربرين كلرايد 1/16±2/88 و 0/02=p) و ديابت-تمرين-بربرين‌كلرايد (0/97±4/7 و 0/000=p) افزايش معني‌داري نسبت به گروه ديابت داشت. همچنين بيان ژن PPARγ در گروه ديابت-تمرين-بربرين‌كلرايد (0/36±1/6 و 0/002=p) افزايش معني‌داري نسبت به گروه ديابت داشت.نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، تمرين هوازي و بربرين كلرايد يكي از راه‌هاي ‌احتمالي مناسب براي جلوگيري از التهاب و آسيب‌هاي ناشي از ديابت مي‌باشد.