احداث و به‌روزرساني پروژه‌هاي توليد برق هسته‌اي: ارزيابي مدل‌هاي طراحي، تأمين و ساخت (EPC) و دارايي پايۀ تحت كنترل (RAB)

نيروگاه‌هاي هسته‌اي توليد برق در زمرۀ پروژه‌هاي زيرساختي و ارائۀ خدمات همگاني به‌شمار مي‌آيند كه در مسير توسعۀ پايدار نقش حياتي را براي جوامع ايفا مي‌كنند. ازآنجا كه فرايند ساخت و به‌روزرساني نيروگاه‌هاي يادشده با چالش‌هاي فني و مالي متعددي رو‌به‌رو است، گزينش و استفاده از مدل‌هاي قراردادي مناسبي كه بتواند چالش‌هاي موجود در مراحل ساخت و بهره‌برداري‌ اين نيروگاه‌ها را رفع نمايد از اهميت بالايي برخوردار است. در مقطع كنوني، ازبكستان و بريتانيا به‌ترتيب با تمركز بر مدل‌هاي طراحي، تأمين و ساخت (EPC) و دارايي پايۀ تحت كنترل ((RAB به‌دنبال احداث، توسعه و به‌روزرساني نيروگاه‌هاي هسته‌اي توليد برق در سرزمين خود هستند. در اينجا پرسشي كه پيش مي‌آيد آن است كه كدام‌يك از مدل‌هاي قراردادي موجود در عرصۀ ساخت و به‌روزرساني نيروگاه‌هاي توليد برق هسته‌اي از عملكرد بهتري برخوردار است؟ در مقام پاسخ به‌عنوان فرضيه گفتني است، پيچيدگي‌هاي فني و هزينۀ‌ بالاي احداث و به‌روزرساني پروژه‌هاي زيرساختي هسته‌اي ايجاب مي‌كند تا از مكانيسم‌هاي قراردادي متناسب مثل مدل دارايي پايۀ تحت كنترل (RAB) استفاده شود تا علاوه بر ترغيب بخش خصوصي توانمند و توسعۀ رقابت‌پذيري، امكان پيشبرد چندين پروژه از ناحيۀ بخش دولتي به صورت توأمان نيز وجود داشته باشد. با اين اوصاف، در طي جستار حاضر، هدف آن است كه با اتكا به روش مطالعۀ توصيفي- تحليلي به ارزيابي مدل‌هاي قراردادي يادشده پرداخته شود تا سرانجام به ترسيم چارچوب يك مكانيسم قراردادي متناسب در عرصۀ پروژه‌هاي يادشده مبادرت گردد.