علوم اعصاب و فناوري‌هاي عصبي در ترازوي حقوق بشر

پيشرفت سريع در علوم اعصاب و فناوري‌هاي عصبي، ابزارها و تكنيك‌هاي جديدي را براي نظارت، كنترل، رمزگشايي، به‌اشتراك‌گذاري و حتي دست‌كاري اطلاعات مغز انسان فراهم كرده است. توسعۀ فناوري‌هاي عصبي و رشد استفاده از آن، پيامدهاي اخلاقي و حقوقي را به جهت سوءاستفاده از اين فناوري ايجاد مي‌نمايد. سؤال اصلي آن است كه آيا قوانين موجود در حوزۀ حقوق بشر در مواجهه با اين فناوري، قادر به حفاظت كافي و مؤثر از انسان‌ها خواهند بود؟ برخي محققان معتقدند قوانين موجود براي حفاظت از بشر در رويارويي با فناوري عصبي كافي است، ولي بايد دامنۀ اين حقوق را به مسائل ناشي از فناوري عصبي تسري داد؛ در مقابل، عده‌اي بر اين باورند كه قوانين موجود براي محافظت بشر از اين مداخلات، كافي نيست و بايد حقوق جديدي به حقوق موجود اضافه شود. نگارنده در پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي و با بررسي قوانين بين‌المللي و منطقه‌اي حقوق بشر به اين نتيجه رسيده است كه هيچ قانوني به‌صراحت از مغز و ذهن انسان به‌عنوان مهم‌ترين و خصوصي‌ترين بخش بدن انسان حفاظت نمي‌كند؛ لذا با تبعيت از نظر پژوهشگران اخير به معرفي حقوق جديد بشر مشتمل بر حق حريم خصوصي ذهني، حق آزادي شناختي، حق تماميت ذهني و حق پيوستگي روان‌شناختي مي‌پردازد.