آموزش مجازي در بستر متاورس

تحولات پرشتاب و مستمر در محيط پيراموني، از ويژگي‌هاي گريزناپذير دنياي فعلي است كه ابعاد مختلف زندگي بشر را تحت‌الشعاع قرار مي‌دهد. بديهي است كه نظام آموزشي به‌عنوان يكي از مهم‌ترين نهادهاي دنياي مدرن نيز از مواجهه و رويارويي با اين تحولات مصون نيست؛ بنابراين لازم است كه رهبران آموزشي تغيير و تحولات محيط تعاملي خود كه بر عملكرد و كاركردهاي آن اثر مي‌گذارند را شناسايي نموده و تدابيري خردمندانه در رابطه با تدوين رويكردهاي مناسب و متناسب با اين تحولات اتخاذ نمايند. در همين راستا يكي از مهم‌ترين تحولات سال‌هاي اخير، گسترش و نفوذ فناوري‌هاي نوين اطلاعات و ارتباطات به حوزه‌ي آموزش، پژوهش و يادگيري است. فناوري‌هاي ديجيتال در شكل‌ها و قابليت‌هاي مختلف و متنوعي ظهور مي‌يابند و جديدترين شكل آن در دوره‌ي فعلي، فناوري متاورس است. پيش‌بيني مي‌شود كه قابليت متاورس به‌تدريج در جنبه‌هاي مختلف زندگي بشر وارد شود و سبك جديدي از زندگي را فراهم سازد؛ لذا مديران آموزشي نمي‌توانند نسبت به اين نسل جديد فناوري بي‌اعتنا بوده و شناخت و آگاهي لازم در اين زمينه را كسب و به بدنه‌ي سيستم آموزشي انتقال ندهند؛ لذا بر پايه‌ي همين ضرورت، پژوهش حاضر تلاش داشت تا با رويكردي تحليلي توصيفي و با استفاده از روش پژوهش فلسفي با بهره‌گيري از مطالعه‌ي كتابخانه‌اي، مفاهيم مهم در رابطه با مباني، ضرورت، الزامات و پيامدهاي آموزش‌هاي مجازي در بستر متاورس را مورد بحث و بررسي قرار دهد.