شناسايي الگوي مطلوب تعامل استاد و دانشجو از بعد علمي، اجتماعي و عاطفي

مشاركت در تعاملات اجتماعي، علاوه بر ارتقاء مفهوم زندگي فردي و لذت بخش‌ تر كردن آن، منجر به حل معظلات زيادي در زمينه اقتصادي، سياسي شده‌است. پژوهش حاضر، با هدف شناسايي الگوي مطلوب تعامل استاد-دانشجو صورت گرفته‌است. از روش تحقيق كيفي اكتشافي استفاده شد تا از نظرات دانشجويان تحصيلات تكميلي در زمينه‌مولفه‌هاي موثر بر تعامل استاد-دانشجو بهره‌گيري شود. روش پژوهش به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ گرداوري اطلاعات از نوع كيفي و شيوه تحليل مضمون بوده‌است. جامعه تحقيق را كليه دانشجويان دكتري ورودي1397 دانشكده علوم تربيتي و روانشناسي دانشگاه علامه طباطبايي به تعداد100 نفر تشكيل مي‌دادند. كه با روش نمونه‌گيري غيرتصادفي هدفمند و دردسترس تعداد 12 نفر از آنها به دليل عدم اشتغال و داشتن فرصت كافي جهت انجام كارهاي فوق العاده علاوه بر امور آموزشي و پژوهشي در دانشكده انتخاب گرديد. پس از اشباع نظري داده‌ها در مرحله بعد، براي تحليل مصاحبه‌ها از شيوه تحليل مضمون براوان و كلارك، استفاده شد. جهت اعتبار پذيري داده‌ها از روش‌هاي تماس طولاني محقق با محيط، مشاهده مستمر، خودبازبيني محقق و بررسي همتايان استفاده شد. پس از دسته‌بندي مقوله‌ها 3محور اصلي علمي، اجتماعي و عاطفي تعامل استاد-دانشجو مشخص شد.‌ هم‌چنين مقوله حرفه‌اي-آموزشي، حرفه‌اي- پژوهشي و حرفه‌اي-پرورشي در بعد علمي، مقوله تعامل ترويجي، تعامل متقابل و تعامل متعالي در بعد اجتماعي و مقوله همدلي، همدردي و مراقبت و محبت در بعد عاطفي شناسايي شدند. محصولات برنامه‌هاي آموزشي بر پايه دامنه تعاملات استاد و دانشجو برسه محور علمي، اجتماعي و عاطفي شكل مي‌گيرد كه لزوم توجه به محورها و مقولات شناسايي شده در اين پژوهش جهت ارتقاي كيفيت تعامل در برنامه‌هاي آموزشي توصيه مي‌شود.