تفسير محاورۀ قوانين از منظر لئو اشتراوس بر اساس رسالۀ تلخيص النواميس فارابي

امروزه نگرش تاريخ گرايي رويكرد غالب در خوانش سنتهاي فكري شده است. اين مكتب بنوعي تمامي علوم و بويژه فلسفه را به بستر و زمانۀ خاصي كه متعلق به دوران حيات متفكر است، مربوط ميداند. در اين چارچوب، مفسران تاريخگرا، آثار افلاطون را ذيل چهار دورۀ خاص بررسي ميكنند و محاورۀ قوانين را جزو آثار دوران پاياني حيات وي ميدانند، كه حاكي از تغيير در نگرش اوست. اما لئو اشتراوس در مخالفت با هرگونه نگاه تاريخگرايانه، اين تقسيمبندي را نميپذيرد و معتقد است در كل انديشۀ افلاطوني هيچ تغيير جهتي وجود ندارد و تمامي محاورات، از جهتي خاص به پرسش از كل ميپردازند. در خوانش اشتراوس از محاورۀ قوانين نيز شاهد اين رويكرد جامع وي هستيم. درواقع، اشتراوس معتقد است براي فهم واقعي محاورۀ قوانين بايد بشيوۀ او و از رهگذر خوانش فارابي ـ‌ در كتاب تلخيص النواميس ـ از آن، پيش برويم و تنها در اينصورت است كه ميتوانيم به افقي وراي تفسير تاريخي دست يابيم. در پژوهش پيش رو، هدف آنست كه ضمن بحثي اجمالي از تفسير تاريخي محاورۀ قوانين، تفسير فارابي از آن، و همچنين نقد و نظر اشتراوس در اينباره، را بررسي كرده، و مهمترين شاخصه‌هاي تفسير بديع او از اين اثر را تبيين نماييم.