مقايسه تاثير تمرين هوازي و مقاومتي بر عوامل التهابي و حسگر متابوليكي بافت قلب در موش هاي صحرايي نر مدل ديابت

مقدمه: كارديوميوپاتي يكي از عوارض بيماري ديابت است كه خطر مرگ و مير مبتلايان را افزايش مي دهد. هدف پژوهش حاضر مقايسه تاثير تمرين هوازي و مقاومتي بر عوامل التهابي و حسگر متابوليكي بافت قلب در موش هاي صحرايي نر ديابتي بود. مواد و روش‌ها: تعداد 22 سر موش صحرايي نر با ميانگين وزن 22±179 گرم به 4 گروه سالم، شم ديابتي، ديابتي با تمرين هوازي، ديابتي با تمرين مقاومتي تقسيم شدند. تمرين هوازي با شدت متوسط با دويدن روي نوارگردان و تمرين مقاومتي با بالارفتن از نرده بان با وزنه هاي مشخص، به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. پروتئين SIRT-1 و NF-κB با روش وسترن بلات اندازه گيري شد. تحليل آماري نتايج با استفاده از روش‌هاي آنوا، آزمون تي همبسته و تحليل كوواريانس در سطح 0/05≥P انجام شد. يافته ها: ميزان قند خون در گروه ديابتي با تمرين هوازي از 131±377 به 81±249 ميلي گرم بر دسي‌ليتر و در گروه تمرين مقاومتي از 70±468 به 83±246 ميلي  گرم بر دسي ليتر كاهش يافته و به لحاظ آماري معني دار بود (به ترتيب: 0/036=P و0/040=P). تاثير تمرين مقاومتي بر كاهش قند خون بيشتر بود (0/037=P). پروتئين NF-κB در تمرين هوازي (0/007±1/18) و تمرين مقاومتي (0/04±1/17) نسبت به گروه شم ديابتي (0/09±1/88) كاهش معني داري داشت (0/001≥P). هيچ‌يك از دو نوع تمرين بر مقدار پروتئين SIRT-1 تاثير معني دار نداشت. نتيجه گيري: تمرين مقاومتي مانند تمرين هوازي، تاثير مشابهي بر كاهش التهاب در قلب دارد و تاثير بهتري بر كاهش قند خون مي گذارد. تاثير هر دو نوع تمرين ورزشي بر التهاب موثرتر از عامل متابوليك بود. تمرين مقاومتي مي تواند نسبت به تمرين هوازي، جايگزين مناسبي براي كاهش قند خون و التهاب ناشي از ديابت باشد.