رابطه سبك‌هاي يادگيري و انگيزش دروني دانش‌آموزان پايه يازدهم با نقش ميانجي پيوند معلم- شاگردي

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه سبك‌هاي يادگيري (عيني، مشاهده‌ تاملي، آزمايشگري فعال و عيني) و انگيزش دروني با نقش ميانجي پيوند معلم- شاگردي انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري شامل كليه دانش‌آموزان پايه يازدهم منطقه يك شهر زنجان به تعداد 5600 نفر در سال تحصيلي 03-1402 بود كه از بين آنها به روش نمونه‌گيري در دسترس و براساس جدول مورگان تعداد 300 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي سبك‌ يادگيري كلب (1984)، مقياس انگيزش دروني آمابايل و همكاران (١٩٩٤) و  رابطه معلم - شاگرد موري و زيواچ (۲۰۱۱) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از مدل‌يابي معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان دادند: بين سبك يادگيري عيني، مشاهده‌ تأملي و آزمايشگري فعال با انگيزه‌ دروني ارتباط مستقيم و معناداري وجود دارد ولي با سبك يادگيري انتزاعي رابطه‌اي يافت نشد. همچنين بين سبك يادگيري عيني، مشاهده‌ تأملي و آزمايشگري فعال با پيوند معلم- شاگرد ارتباط مستقيم و معناداري وجود دارد ولي با سبك يادگيري انتزاعي رابطه‌اي يافت نشد (0.01p )؛ نيز بين سبك يادگيري عيني، تأملي و آزمايشگري فعال به‌طور غيرمستقيم و با ميانجي‌گري پيوند معلم- شاگرد با انگيزش دروني ارتباط معناداري وجود دارد؛ اما با سبك يادگيري انتزاعي به‌طور غيرمستقيم ارتباط معناداري يافت نشد (0.01p ). در نتيجه به نظر مي‎رسد كه در جهت بهبود انگيزه‌ دروني دانش‌آموزان مي‌‎توان سبك‎‌هاي يادگيري و پيوند معلم- شاگرد را مورد بررسي قرار داد.