رويكرد مدرسان به آموزش زبان فارسي به غيرفارسي ‏زبانان از طريق متون ادبي داراي ويژگي فرهنگي

پژوهش حاضر به‌شيوه‏اي پيمايشي به تعيين ميزان و درجه‌ اهميت شاخص ‏هاي مؤلفه‌ مصداق‌هاي ادبيِ داراي ويژگي فرهنگي در آموزش زبان فارسي به غيرفارسي ‏زبانان به‌وسيله‌ متون ادبي در دو سطح مياني و پيشرفته پرداخته‌است. به‌اين‏ منظور، نخست پرسشنامه ‏اي محقق‏ ساخته دربردارنده‌ 9 گويه از مصداق‌هاي ادبيِ مشتمل بر ويژگي فرهنگي تهيه شد و به‌صورت غيرتصادفي دسترس ‏پذير و هدف‏دار در اختيار 94 مدرس ايراني با سابقه‌ تدريس در حوزه‌ آموزش زبان و ادبيات فارسي به غيرفارسي ‏زبانان قرار گرفت. داده‏هاي به‏ دست ‏آمده با نرم ‏افزار اس‏.پي.‏اس.‏اس ويرايش 22 و آزمون‏هاي آماري كاي-دو يك‏طرفه و فريدمن مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌هاي به ‏دست ‏آمده نشان داد كه جمعيت نمونه در اهميت ‏ورزي به گويه‏ ها بيشتر به معيارهايي همچون تناسب متن‌هاي انتخابي با اهداف عمومي آموزش زبان فارسي به غيرفارسي‏ زبانان، عدم‌بازنمايي چندصدايي فرهنگي، نداشتن بافت-وابستگي يا وابستگي به زمينه ‏هاي اجتماعي، انديشگاني، فلسفي، عرفاني، كلامي، تعلّق بيشتر به مصداق‌هاي فرهنگ عمومي در برابرِ آن‌چه فرهنگ فاخر خوانده مي‏شود، قابليت انطباق گويه ‏ها با سطح مهارت زباني فارسي‏ آموزان، روش‏ها، رويكردها و استراتژي‏هاي آموزش مهارت‏هاي زباني و جهان‏شمول‌ بودن، قابليت همه ‏فهمي و فعّال‏سازي دانش پيشين فارسي ‏آموزان نظر داشته ‏اند.