اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر احساس تنهايي، خودانتقادي و افكار خودآيند منفي در مادران داراي فرزند معلول

هدف: وجود كودك معلول و مراقبت از آنها، در هر خانواده، سلامت‌ روان اعضاء خانواده، به ويژه مادران را تحت تأثير قرار مي‌دهد. هدف پژوهش، بررسي اثر شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر احساس تنهايي، خودانتقادي و افكار خودآيند منفي در مادران داراي فرزند معلول است. روش : روش پژوهش نيمه آزمايشي است. جامعه آماري پژوهش شامل مادران داراي فرزند معلول مركز بهزيستي شهرستان نور در سال 1400 مي‌باشد. نمونه آماري بر اساس طرح پژوهش 30 نفر در نظر گرفته شد كه بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. جهت گردآوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي احساس تنهايي راسل و پيلوا و كورتونا (1980)، خودانتقادي تامسون و زورف (2004)، افكار خودآيند منفي كندال و هولون (1980) استفاده شد. جلسات مداخله شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر اساس پروتكل 8 جلسه‌اي باونز و مارلات (2011) اجرا شد. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد، آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كاهش احساس تنهايي در مادران داراي فرزند معلول به ميزان 55/0، بر كاهش خودانتقادي به ميزان 23/0 و بر كاهش افكار خودآيند منفي در مادران فرزند معلول به ميزان 35/0 تاثير دارد. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج نشان دهنده آن است كه آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي موجب كاهش احساس تنهايي، خودانتقادي و افكار خودآيند منفي در مادران داراي فرزند معلول شد، لذا مي‌توان گفت، به منظور كاهش  احساس تنهايي، خودانتقادي و افكار خودآيند منفي از آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي براي مادران داراي فرزند معلول مي‌توان بهره‌مند شد.