الگوي ساختاري سبك زندگي ارتقادهنده سلامت براساس خود شفقت‌ورزي، رضايت و ناكامي از نيازهاي اساسي روان‌شناختي: نقش واسطه اي استرس ادراك شده در زنان شاغل

هدف: هدف اين پژوهش بررسي رابطه رضايت و ناكامي از نيازهاي اساسي روان‌شناختي و خود شفقت‌ورزي با سبك زندگي ارتقادهنده سلامت باتوجه‌به نقش ميانجي گري استرس ادراك شده در زنان شاغل بود. روش : اين پژوهش از نوع توصيفي - همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش كليه زنان شاغل در سازمان ها و اداره هاي دولتي استان تهران در سال 1401 بود. درنهايت در پژوهش حاضر 400 زن (168 مجرد و 232 متأهل) به صورت تصادفي چندمرحله اي انتخاب شدند و به فرم هاي مقياس رضايت و ناكامي از نيازهاي اساسي روان‌شناختي، مقياس شفقت به خود فرم كوتاه، پرسش‌نامه استرس ادراك شده و نيمرخ سبك زندگي ارتقادهنده سلامت پاسخ دادند. يافته ها: نتايج حاكي از آن است كه شاخص هاي برازندگي حاصل از تحليل از برازش قابل‌قبول مدل ساختاري با داده هاي گردآوري‌شده حمايت مي كنند. رابطه بين استرس ادراك‌شده و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت منفي و معنادار و رابطه بين خود شفقت‌ورزي و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت مثبت و رابطه بين رضايت از نيازهاي اساسي روان‌شناختي و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت مثبت و معنادار و رابطه بين ناكامي از نيازهاي اساسي روان‌شناختي و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت منفي و معنادار بود. رابطه غيرمستقيم بين خود شفقت‌ورزي و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت از يك سو رابطه غيرمستقيم بين رضايت از نيازهاي اساسي روان‌شناختي و سبك زندگي ارتقادهنده سلامت از سوي ديگر مثبت و معنادار بود. نتيجه‌گيري: نتايج بيانگر اين موضوع است كه در زنان شاغل استرس ادراك‌شده رابطه بين رضايت و ناكامي از نيازهاي اساسي روان‌شناختي و خود شفقت‌ورزي با سبك زندگي ارتقادهنده سلامت را به صورت معنادار ميانجي گري مي كند.