مدل و تبيين موانع همگاني شدن ورزش بانوان، از ديدگاه اساتيد علوم ورزشي و بانوان كارمند شهر مشهد

هدف: ارائه مدل و تبيين موانع همگاني شدن ورزش بانوان از ديدگاه اساتيد علوم ورزشي و بانوان شاغل در مشهد و ارائه الگويي كه منجر به گسترش و توسعه شود. روش : آميخته (كيفي – كمي). جامعه آماري كيفي: 45 مقاله و 20 نفر خبره و متخصص علوم ورزشي كه با نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند، جامعه آماري كمي: كليه بانوان كارمند شهر مشهد، 384 نفر با نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. جهت استخراج عناصر و گروه‌بندي آنها از روش تحليل تماتيك استفاده شد. مدل پيشنهادي با استفاده از معادلات ساختاري مبتني بر رويكرد حداقل مربعات جزئي مورد آزمون قرار گرفت. از مصاحبه ساختاريافته و نيمه‌ساختاريافته براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده و هفت مانع شناسايي شد. يافته ها: هفت مانع شناسايي شده: فردي و جسماني، خانوادگي، ديني و مذهبي، فرهنگي و اجتماعي، نگاه جنسيتي، كم‌كاري سازمان‌هاي ورزشي و ساير موانع: نداشتن برنامه جامع و مدون و كم‌توجهي به ورزش همگاني و رهبران سازمان‌هاي ورزشي به غيرتخصصي وضعيت را بدتر كرده‌اند و سياست‌هاي حاكم بر ورزش همگاني بسيار نامشخص و روزمره طراحي شده. علت نداشتن دانش لازم و مديريت استفاده بهينه‌اي از منابع سرمايه‌اي موجود كشور در ورزش بانوان به عمل نيامده. نوآوري و نقاط قوت تحقيق: عدم برنامه براي پيشرفت ورزش بانوان و عدم تصميم‌گيري و برنامه‌ريزي براي ترغيب و تسهيل حضور حمايتگران مالي در ورزش همگاني بانوان و عدم جذابيت فعاليت‌هاي برنامه ورزش همگاني و عدم توجه به ورزش‌هاي بومي و محلي. نتيجه‌گيري: نداشتن برنامه جامع و مدون و كم‌توجهي به ورزش همگاني بانوان و بخصوص بانوان كارمند سبب مشكلات جسماني براي اين قشر از جامعه شده است. در ثاني رهبران سازمان‌هاي ورزشي به علت نداشتن دانش لازم و مديريت غيرتخصصي وضعيت را بدتر كرده‌اند.