ديپلماسي ديجيتال ابزار قدرت‌سازي دولت‌ها باهدف تدوين راهبرد براي جمهوري اسلامي ايران

هدف اين پژوهش تبيين نقش ديپلماسي ديجيتال به‌عنوان ابزار قدرت‌سازي دولت‌ها است. رويكرد تركيبي،  ارائه مدل محقق ساخته با نگاه قدرت‌سازي رسانه‌هاي نوين و تدوين راهبرد اين پژوهش را متمايز از غير مي‌كند مضاف براينكه محقق به انجام كامل تحقيق از طريق مجازي وفادار بوده است. از تكنيك دلفي براي شناسايي شاخص‌ها و از تكنيك ديمتل براي مدلسازي استفاده گرديد. براي آزمون مدل اكتشافي و تحليل ميزان اثرات متقابل متغيرها از تكنيك حداقل مربعات جزئي استفاده شد. جمع‌آوري اطلاعات، تلفيقي از روش‌هاي اسنادي، ميداني و ابزار اندازه‌گيري پرسش‌نامه ساختارمند و در قالب طيف ليكرت و پرسشنامه آنلاين مي‌باشد. جامعه آماري متشكل از ديپلمات‌ها، خبرنگاران و اساتيد علوم سياسي و ارتباطات، با حجم نمونه 15 نفر در بخش كيفي و 60 نفر در بخش كمي است كه با نمونه‌گيري گلوله برفي مجازي انتخاب شدند. يافته‌ها نشان داد نقش رسانه‌هاي نوين، ميانجي‌گري كامل انتقال قدرت به ديپلماسي است و اين رسانه‌ها با ارتباط برخط ميان كاربران، ارتباط‌سازي و شبكه‌سازي كرده و با كنشگري، تصويرسازي، عمليات رواني، روايت مطلوب خود را توليد و با جهت‌دهي و جريان‌سازي، موجب تقويت همگرايي كاربران شده و در نهايت با ايجاد حس تعلق موجب هويت‌سازي گرديده و براي دستگاه ديپلماسي فرصت‌سازي مي‌كند.