آسيايي ‌شدن خليج ‌فارس؛ تبيين مؤلفه‌هاي سياسي- اقتصادي مؤثر بر جهت‌ گيري آسيايي كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس

فرايند آسيايي‌ شدن منطقه خليج ‌فارس تحت تأثير الزام‌هاي گوناگون سياسي- اقتصادي، بي‌شك مهم‌ترين چرخش سياسي- ديپلماتيك كشورهاي عربي اين منطقه از زمان تأسيس تا به امروز بوده است. رابطه ميان آسيا و خليج فارس كه از دهه‌ها قبل آغاز شد، امروزه تحت تأثير عواملي چندگانه به مرحله‌اي نوين از تكامل خود رسيده است. اين نوشتار با اتكا بر روش توصيفي- تحليلي و با اتكا بر روش استنتاج علي و بهره‌گيري از رويكرد چندعليتي خرد و كلان درصدد پاسخ‌گويي به اين پرسش است كه چه مؤلفه‌هاي سياسي- اقتصادي منجر به آسيايي‌ شدن خليج ‌فارس و چرخش اعضاي شوراي همكاري خليج فارس به سوي شركاي آسيايي شده است؟ ادعاي اين مقاله آن است كه افزايش توجه سياست خارجي كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس به روابط آسيايي ناشي از تاثيرگذاري مولفه‌هايي در سطوح فرد، نقش، جامعه، دولت و ساختار نظام بين‌الملل است. يافته‌هاي اين پژوهش بيانگر اين است كه فارغ از تعاملات تاريخي در زمينه‌هاي فرهنگي، انرژي، تجاري و نظامي؛ عواملي نظير تغيير نسل در رهبران شورا، ضرورت ايجاد اقتصاد مولد و تضمين بقا و مشروعيت دولت‌هاي خليج فارس در كنار تحولاتي در سطح ساختار بين‌المللي از جمله تسريع انتقال قدرت از غرب به شرق، خيزش خارق‌العاده چين و ضرورت موازنه‌سازي منطقه‌اي منجر به تثبيت و تسريع آسيايي ‌شدن اعضاي شورا در سال‌هاي اخير شده است.