قدرتِ زمانِ مقدس مردم‌شناسي تفسيري از كنش‌هاي عراقيان در ايام مرتبط با عاشورا

كنش‌هاي خاص مردم عراق در ايام منتسب به اهل بيت(ع) علي‌الخصوص در ايام اربعين، در جهاني كه مملو از عقلانيت ابزاري و سودانگاري منفعت‌طلبانه شده است، پديده‌اي استثناء و به شدت متفاوت ادراك مي‌شود. پژوهش حاضر تلاش كرده با روش تفسيري گيرتز، از طريق توصيف فربه و تفسير متكي بر توصيف از منظر مفسّر، خود را به پاسخ به سوال تحقيق نزديك نمايد. سوال تحقيق اين است كه «ايام منتسب به امام حسين(ع) در چه سازوكاري به حيات انسان‌هاي حاضر در مراسماتي چون اربعين معنابخشي مي‌كند؟» گردآوري داده‌ها در بيش از بيست سفر به عراق و 14 بار پياده‌روي مسير نجف تا كربلا در مناسبت‌هاي اربعين، عرفه و نيمه شعبان در فاصله سالهاي 1387 تا 1401 صورت گرفته است اما دستيابي به تفسير نهايي و تولد مفاهيم كليدي براي عبور از توصيف به تفسير، با سفر به كربلا در روز عاشوراي سال 1401 رخ داده است. در نتيجه پژوهش، اهميت مساله «زمان» و «توان معنادهي زمان به جهان» به عنوان عوامل اصلي بروز چنين كنش‌هايي معرفي شده‌اند. «به‌هم‌ريختگي زماني»، «بر‌انگيختگي زماني» و «حركت بينازماني» مفاهيمي هستند كه توان توصيف آن كنش‌هاي خاص را دارا هستند. اين مفاهيم نشان مي‌دهند كه چرا و چگونه عراقي‌ها آن كنش‌هاي منحصر بفرد را صرفاً در آن ايام خاص از خود بروز مي‌دهند.