تاثير شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر ناگويي هيجاني، اجتناب تجربه‌اي و نشخوارفكري در افراد مبتلا به خودآسيبي بدون قصد خودكشي

مقدمه: با توجه به شيوع و پيامدهاي اقدام به خودآسيبي بدون قصد خودكشي، شناسايي و درمان مكانيسم هايي كه در خودآسيبي بدون قصد خودكشي نقش دارند، ضروري است. شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي به طور خاص مكانيسم هايي را كه تصور مي شود در شروع و حفظ خودآسيبي بدون قصد خودكشي نقش دارند، مورد هدف قرار مي دهد؛ بنابراين مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر ناگويي هيجاني، اجتناب تجربه اي و نشخوارفكري در افراد مبتلا به خودآسيبي بدون قصد خودكشي انجام شد.روش كار: مطالعه حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون – پس آزمون همراه با گروه كنترل بود. از بين افراد مراجعه‌كننده به كلينيك ها و مراكز مشاوره‌ شهر تهران، 30 نفر كه بالاترين نمره را در پرسشنامه خودجرحي بدون قصد خودكشي كسب كرده بودند، به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و گروه كنترل (15 نفره) جايگزين شدند. گروه آزمايش 8 جلسه مداخله شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي دريافت كردند، اما گروه كنترل مداخله خاصي دريافت نكردند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودنداز: پرسشنامه خودجرحي بدون قصد خودكشي، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو، پرسشنامه پذيرش و عمل- نسخه دوم، مقياس پاسخ نشخوارفكري. داده ها با استفاده از از نرافزار SPSS نسخه 23 و روش تحليل كوواريانس چندمتغيره تحليل شدند. يافته ها: نتايج حاكي از تاثير معنادار شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي در كاهش ناگويي هيجاني، اجتناب تجربه اي و نشخوارفكري در افراد مبتلا به خودآسيبي بدون قصد خودكشي در مرحله پس آزمون است (P 0.05). نتيجه گيري: شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي با پرداختن مستقيم به مكانيسم‌هاي كه در شروع و حفظ خودآسيبي بدون قصد خودكشي نقش دارند، نويد بزرگي به عنوان يك درمان فراتشخيصي ارائه مي‌كند كه مي‌تواند مداخله‌اي موفق براي افرادي باشد كه دست به رفتارهاي خودآسيبي مي‌زنند. بنابراين، با توجه به يافته هاي به دست آمده، درمانگران مي توانند جهت كاهش ناگويي هيجاني، اجتناب تجربه اي و نشخوارفكري در افراد مبتلا به خودآسيبي بدون قصد خودكشي، از اين مداخله استفاده كنند.