تاثير درمان شناختي- تحليلي بر حساسيت اضطرابي و مشكلات بين‌فردي در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير

مقدمه: اختلال اضطراب فراگير باعث ايجاد مشكلاتي در زمينه حساسيت اضطرابي و مشكلات بين‌فردي مي‌شود. بنابراين، هدف اين مطالعه تعيين تاثير درمان شناختي- تحليلي بر حساسيت اضطرابي و مشكلات بين‌فردي در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بود.روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين مطالعه همه دانشجويان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير دانشگاه‌هاي شهيد چمران و آزاد اسلامي واحد اهواز در فصل پاييز سال 1402 بودند. حجم نمونه براي هر گروه 20 نفر در نظر گرفته شد كه اين افراد پس از بررسي ملاك‌هاي ورود به مطالعه با روش نمونه‌گيري هدفمند به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه‌هاي منتخب با روش تصادفي در دو گروه 20 نفري جايگزين و گروه آزمون 10 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت درمان شناختي- تحليلي قرار گرفت و گروه گواه در ليست انتظار براي آموزش ماند. داده‌ها با پرسشنامه اختلال اضطراب فراگير، پرسشنامه حساسيت اضطرابي و سياهه مشكلات بين‌فردي گردآوري و با آزمون‌هاي خي‌دو و تحليل كوواريانس چندمتغيري در نرم‌افزار كامپيوتري SPSS-26 تحليل شدند. يافته‌ها: طبق نتايج اين مطالعه، گروه‌هاي آزمون و گواه از نظر جنسيت، مقطع تحصيلي و سن تفاوت معني‌داري نداشتند (P 0.05). همچنين، درمان شناختي- تحليلي باعث كاهش حساسيت اضطرابي (F=274.051, P 0.001)) و مشكلات بين‌فردي (F=186.642, P 0.001)در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير شد. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر حاكي از تاثير درمان شناختي- تحليلي بر كاهش حساسيت اضطرابي و مشكلات بين‌فردي در مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بود. در نتيجه، درمانگران و روان‌شناسان مي‌توانند از درمان شناختي- تحليلي در كنار ساير روش‌هاي درماني جهت مداخله‌هاي سلامت‌محور به‌ويژه كاهش حساسيت اضطرابي و مشكلات بين‌فردي در گروه‌هاي آسيب‌پذير از جمله مبتلايان به اختلال اضطراب فراگير بهره ببرند.