ارتباط ساختاري دلبستگي ناايمن و احساس شرم با افكار خودكشي در افراد داراي علائم افسردگي: نقش ميانجي بدتنظيمي هيجاني

مقدمه: افراد داراي علائم افسردگي يكي از گروه هاي در معرض خودكشي مي باشند و افكار خودكشي يك عامل پيشگويي كننده مهم براي اقدام به خودكشي و تكميل آن است. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي روابط ساختاري دلبستگي ناايمن و احساس شرم با افكار خودكشي افراد داراي علائم افسردگي با توجه به نقش ميانجي بدتنظيمي هيجاني انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر همبستگي مبتني بر معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليۀ افراد داراي علائم افسردگي مراجعه كننده به كلينيك هاي سطح شهر تهران در سال 1402 بودند كه از ميان آنها 180 نفر به صورت دردسترس انتخاب و به پرسشنامه افسردگي بك ويرايش دوم، پرسشنامه افكار خودكشي بك، پرسشنامه سبك هاي دلبستگي بزرگسالان، مقياس دشواري در تنظيم هيجان و پرسشنامه احساس شرم پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرافزار SPSS-26 وAMOS-24  استفاده شد.يافته ها: نتايج نشان داد اثر مستقيم بدتنظيمي هيجاني(14.30 T=، 0.74 = β) بر افكار خودكشي معنادار بود. اثر مستقيم دلبستگي ناايمن(3.88T=، 0.49= β) و احساس شرم (10.48 T=، 0.33 = β) بر بدتنظيمي هيجاني معنادار بود. همچنين اثر غيرمستقيم دلبستگي ناايمن بر افكار خودكشي از طريق نقش ميانجي بدتنظيمي هيجاني معني دار (0.05 P، 0.43 = β) و اثر غيرمستقيم احساس شرم بر افكار خودكشي از طريق نقش ميانجي بدتنظيمي هيجاني معني دار (0.05 P، 0.57= β) بود. نتايج همچنين نشان داد كه متغيرهاي پژوهش در مجموع 55 درصد از واريانس افكار خودكشي را تبيين كردند.نتيجه گيري: براساس يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت، درك باليني بهتر از تنظيم هيجان در آسيب شناسي افكار خودكشي يك عنصر كليدي در ارزيابي و كار باليني با افراد داراي علائم افسردگي مي باشد. بنابراين براساس درك منسجم از ويژگي هاي هيجاني افراد افسرده، مدل‌هاي تنظيم هيجان مي تواند پتانسيل اميدواركننده‌اي را براي دقت تشخيص روان‌شناختي، پيشگيري و اثربخشي درماني در اين زمينه ارائه دهند.