اجتماع‌ پذيري و سرزندگي فضاهاي عمومي شهري: شواهدي از ديدگاه متخصصين و كاربران در خيابان وليعصر تهران

بيان مساله: امروزه با روند رو به افزايش خصوصي شدن فضاهاي عمومي و كنترل آن به روش ‌هاي مختلف؛ اجتماع‌ پذيري فضاي عمومي كه يكي از اركان سرزندگي شهري مي‌باشد؛ دچار چالش شده است. از طرفي كم توجهي به بعد اجتماعي سرزندگي در اكثر پژوهش‌ها مشاهده مي­شود. اين پژوهش به دنبال شناسايي مهمترين شاخصه‌هاي اجتماع‌پذيري براي دستيابي به سرزندگي در خيابان وليعصر تهران از نگاه متخصصان و كاربران خيابان مي­باشد.اهداف: هدف از پژوهش حاضر، بررسي نسبت و ارتباط دو مفهوم اجتماع‌پذيري و سرزندگي در خيابان وليعصر تهران جهت كاربست نتايج آن در برنامه‌ريزي فضاهاي عمومي شهري است.روش پژوهش: در اين راستا، يك تحليل تطبيقي بر اساس ديدگاه متخصصين آشنا به خيابان وليعصر و كاربران اين خيابان انجام گرديد. با اتخاذ يك رويكرد تركيبي مبتني بر طرح تحقيق متوالي اكتشافي و با استفاده از سه روش مصاحبه بدون ساختار، پيمايش كمي و مشاهده ميداني، داده‌هاي پژوهش گردآوري شد. يافته‌ها: در مجموع 7 معيار اصلي توسط متخصصين شناسايي شد كه 3 مورد از اين 7  معيار مورد تأييد كاربران قرار نگرفت. در ادامه نتايج در دو محور مورد بحث قرار گرفت. نخست اينكه مشخص شد برخلاف ديدگاه متخصصين، معيارهايي كه حالت جمع‌گرايانه‌تر دارند، از سوي كاربران كمتر ترجيح داده مي‌شوند. ضمن اينكه تفاوت‌هاي اساسي در ديدگاه اين دو گروه وجود داشت. بطوري كه متخصصين، نگرشي علمي اما ايده‌آل‌گرا نسبت به مسائل و موضوعات فضاهاي عمومي داشتند. در حالي كه ديدگاه كاربران، يك ديدگاه ساده، حداقلي اما واقعي از ترجيحات و خواسته‌هاي آن‌ها از يك فضاي عمومي مي‌باشد كه مبتني بر تجربه زيسته آن‌ها از فضاهاي عمومي است. نتيجه‌گيري: در نهايت تحقق اجتماع‌پذيري فضاهاي عمومي در گرو يك سري از الزامات و شرايط زمينه‌اي تشخيص داده شد كه در حيطه ساختارهاي كلان سياسي، نهادي و اجتماعي قابل جستجو هستند.